A Terrible Love

Υπάρχει ένα παράξενο είδος μελαγχολίας στις παλιές φωτογραφίες.

Όχι δεν αναφέρομαι στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ούτε στις ιμιτασιόν Instagramed φωτογραφίες που έχουν γεμίσει τον τόπο – τις οποίες δεν καταλαβαίνω έτσι κι αλλιώς, γιατί να θέλει κανείς να κάνει μια ανάμνηση ή μια εικόνα «φτιαχτά» ξεφτισμένη; Δεν το κάνει αρκετά καλά ο χρόνος αυτό;

Αναφέρομαι στη μελαγχολία που κρύβουν οι φωτογραφίες από το σχολείο, την πενταήμερη ή μια οποιαδήποτε εκδρομή με τους φίλους μας ή τους ανθρώπους που αγαπάμε. Είμαι σίγουρος πως δεν είναι και πολλοί από εμάς που οι φωτογραφίες τους αυτές είναι ασπρόμαυρες ή sepia, τουλάχιστον όχι χωρίς τη βοήθεια του Photoshop.

Don’t get me wrong, δεν αναφέρομαι σε άσχημες αναμνήσεις. Για την ακρίβεια, αναφέρομαι στις καλύτερες των αναμνήσεών μας. Αυτές για τις οποίες χαιρόμαστε που υπήρξαμε παιδιά. Παρ’όλη όμως τη γλυκιά αίσθηση της ανάμνησης μιας τέτοιας ευτυχισμένης στιγμής, η μελαγχολία είναι εκεί, ανάμεσα στα χαμογελαστά πρόσωπα, τα πρασινογάλαζα τοπία και τις παρεΐστικες φωτογραφίες όπου κάποιος κάνει κερατάκια σε κάποιον άλλο, κάποιος άλλος γελάει και κάποιος τρίτος ποζάρει σα μοντέλο.

Γιατί οι άνθρωποι που βρίσκονται στη φωτογραφία – οι φίλοι σου, η πρώτη σου κοπέλα, ο παλιός σου κολλητός, η παλιά σου παρέα – ακόμα και αν είναι ακόμα στη ζωή σου, ακόμα και αν τίποτα δεν άλλαξε ριζικά, δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ξέρεις σήμερα. Γιατί, ούτε και εσύ είσαι πια αυτό το παιδί που βλέπεις να χαμογελάει στη φωτογραφία, έτσι δεν είναι;

I guess, κάποιοι θα το έλεγαν «ωριμάζω». Κάποιοι άλλοι θα το έλεγαν πιο απλά «αλλάζω».

Αλλά άσχετα με τις λέξεις, η ουσία παραμένει όπως παραμένει και η γλυκόπικρη γεύση που σου αφήνουν αυτές οι φωτογραφίες από τα παλιά, όταν ο κόσμος έβγαζε περισσότερο νόημα, όταν είχες ένα συγκεκριμένο πλάνο για τη ζωή σου και πίστευες ότι η ζωή σου χρωστάει να σε βοηθήσει να το πραγματοποιήσεις. Όταν το μέλλον σου ήταν ακόμα μέλλον και όχι παρόν και είχες την ευκαιρία να το πλάσεις όπως επιθυμούσες.

Και δεν είναι ότι θα ήθελες να τα ξαναζήσεις όλα αυτά. Ίσως αυτό να σου συμβεί στο τέλος της διαδρομής, αλλά τώρα που είσαι ακόμα στον αγώνα, κάπως σου λείπει η εποχή που έκοψες το νήμα και άρχισες να τρέχεις.

Κοιτάζοντας αυτά τα στιγμιότυπα από μια άλλη περίοδο της ζωής σου, θυμάσαι τους ανθρώπους εκείνης της εποχής – εκείνα τα γεμάτα όνειρα και σχέδια πλάσματα που θα άλλαζαν τον κόσμο. Εκείνα τα πλάσματα που ξεκινούσαν τη ζωή τους με φουλ ταχύτητα και είχαν ακόμα πολλά πράγματα να ανακαλύψουν μακριά από την ασφάλεια του σχολείου και των γονιών. Όλα εκείνα τα θέλω και τα κυνηγάω στη ζωή,  πριν η ζωή να αρχίσει να συμβαίνει.

Και είναι σε αυτό το σημείo που ανακαλύπτεις πως αυτό τον άνθρωπο – αυτό το παιδί που ήσουν τότε – το αγαπάς με μια αγάπη σχεδόν πατρική ή μητρική. Εύχεσαι να μπορούσες μέσα από τη φωτογραφία να του πεις ποιά μονοπάτια να πάρει, ποιά να αποφύγει και πού θα τον οδηγήσει καθένα από αυτά. Θέλεις να διορθώσεις τα λάθη του αλλά, όπως άλλωστε και κάθε γονιός, δε μπορείς.

Τον τελευταίο καιρό πέφτω σχεδόν συνέχεια σε παλιούς φίλους. Τους ρωτάω τι κάνουν, πώς πάει η ζωή τους και τι κυνηγάνε τώρα. Και σχεδόν πάντα τα πράγματα που κυνηγάνε σήμερα -τα πράγματα που και εγώ κυνηγάω σήμερα – είναι τα βασικά, τα πιο απλά, πράγματα που τα λες και λείπει εκείνη η λάμψη στα μάτια που σημαίνει πως τα ζητάει η καρδιά σου και όχι το πορτοφόλι σου ή η ανάγκη σου για ασφάλεια.

Και είναι θλιβερό που εκείνα τα παιδιά που χαζογελάνε στις φωτογραφίες και εκείνη η κοπέλα που σου κρατάει τρυφερά το χέρι, δεν υπάρχουν πια. Τα αφήσαμε εκεί και κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να τα ξεχάσουμε και να μάθουμε να επιβιώνουμε αντί να μάθουμε να ζούμε τη ζωή μας με τα καλύτερα όνειρα που θα κάνουμε ποτέ: αυτά που κάναμε όταν δεν ξέραμε πόσο δύσκολα πραγματοποιούνται.

Ίσως, από την άλλη, αυτό να είναι και το κόστος του να μεγαλώνεις.

———————————–