End Credits

Ε.,

Μας τέλειωσε.

Σήμερα που ήρθες από το σπίτι για να πάρεις τα πράγματα σου, το κατάλαβα περισσότερο απ’όσο ήθελα ή χρειαζόμουν να το καταλάβω.

Για να χωρίζουν οι δρόμοι σου με έναν άνθρωπο σημαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά, πως κάτι στράβωσε στην πορεία. Με εμάς – στο είχα ξαναπεί – ήταν όλα τόσο στραβά από την αρχή. Λάθος εποχή -ίσως- και λάθος άνθρωποι. Εσύ ήσουν από την αρχή εκεί και εμένα μου πήρε χρόνο να καταλάβω και να σε φτάσω.

Μπορεί να με μισήσεις για αυτό, αλλά ναι, υπάρχει κάποια άλλη στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό και αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως με εμάς είχε τελειώσει προτού καν καταλάβουμε πως τελείωσε.

Αλλά, I guess it’s gonna be alright, my love.

Άλλωστε λένε πως πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου για να φτάσεις στον προορισμό σου, όταν αυτός αξίζει πραγματικά. Για μια στιγμή, πίστεψα πως εσύ ήσουν ο προορισμός. But you weren’t.

Μια μέρα, θα σου δώσω το link για το blog μου (φαντάζομαι όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, η μέρα αυτή θα έχει ήδη έρθει) και θέλω να διαβάσεις όλα τα posts που έχουν να κάνουν με εμάς τους δύο, για να καταλάβεις ίσως λίγο καλύτερα το «ευχαριστώ» που θέλω να σου πω.

Δεν υπάρχει «φιλικός» χωρισμός. Δε θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο και να μου λες τα νέα σου και δε θέλω να θέλεις να μαθαίνεις τα δικά μου. Δε θέλω να βρισκόμαστε που και που για καφέ και θέλω να ξέρεις πως όποτε σε πετυχαίνω στο δρόμο, θα αλλάζω στενό. Όχι γιατί δε μπορώ να σε βλέπω ή γιατί με πλήγωσες (γιατί, μονάχα αυτό δεν έκανες). Απλά γιατί…what’s the point in that?

Δε μπορούμε να μείνουμε φίλοι και όχι, η απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες φεύγοντας είναι…a million times «nope». Δε θα σου στείλω μήνυμα-πράγμα που αυτή τη στιγμή κάθε κύτταρο του κορμιού μου επιθυμεί- και δε θα ρωτήσω για εσένα για αρκετό καιρό. Τόσο όσο χρειάζεται για να ξεπεράσω το τέλος μας.

Θέλω όμως να θυμάσαι πως για αρκετό καιρό ήμασταν ευτυχισμένοι στον χαζό μας κόσμο και αυτό είναι κάτι περισσότερο απ’ότι μπορούν να ισχυριστούν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Θα σε θυμάμαι πάντα σαν την Ε., που με έμαθε να ακούω Σιδηρόπουλο και να βγάζω πάντα το κλειδί από την πόρτα όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ. Να με θυμάσαι σαν τον άνθρωπο που σου έμαθε τους Radiohead και σε έκανε να αγαπήσεις τον Aronofsky.

Λένε πως όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι πολύ «μικρός» κανόνας για να μπορέσει να χωρέσει τη φευγαλέα ευτυχία που ένιωσαν δύο άνθρωποι. Δεν είναι πως όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν, λοιπόν. Είναι πως κάποιες φορές τα καλά παύουν να είναι καλά και για τους δύο. Και από το να γίνουν «κακά» είναι πάντα καλύτερο να δίνεις το τελος εσύ, πριν έρθει και σου χτυπήσει ένα πρωινό την πόρτα.

Thanks for everything, E.

Please, for the sake of both of us, BE a stranger.

Revisited

Σήμερα συνάντησα…εμένα πριν μερικά χρόνια.

Πριν αρχίσετε να αναρωτιέστε ποιό είναι το favorite drug μου ή καλέσετε το Δαφνί να έρθει να με μαζέψει, εξηγούμαι: Δε συνάντησα εμένα, αλλά κάποιον που είναι σήμερα ακριβώς όπως ήμουνα εγώ μερικά χρόνια πριν (και δεν είμαι ο Ναπολέοντας, ούτε με κυνηγάνε αόρατα κουνούπια-γίγαντες, so you can put the phone down).

Strange Infatuation

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που νιώθω για σένα.

Σε βλέπω και χάνω τα λόγια μου, με κοιτάζεις και ξεχνάω τις απαντήσεις. Γελάς με τα αστεία μου και νιώθω δυνατός. Μου κάνεις ένα κομπλιμέντο και κοκκινίζω σαν 5χρονο που του τσιμπάνε τα μάγουλα. Όταν σε πρωτογνώρισα, δε με ενδιέφερε ούτε να μάθω το όνομά σου. Τώρα το έχω στο μυαλό μου από το πρωί ως το βράδυ, σαν προσευχή. Και το πιο περίεργο είναι ότι όταν σε πρωτογνώρισα δε μου κίνησες το ενδιαφέρον.

Και δεν είσαι καν αυτό που νόμιζα πως ψάχνω.

Είσαι ατσούμπαλη και απρόσεκτη, το σπίτι μου θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο κάθε φορά που περνάς. Περπατάς περίεργα – κάτι ανάμεσα σε τρέξιμο και επιταχυνόμενο περπάτημα και θέλω να αντιγράψω το βήμα σου. Είσαι απίστευτα πουριτανή. Μερικές φορές μοιάζεις χαμένη στο διάστημα, σε ένα δικό σου κόσμο – ολότελα δικό σου – και ώρες ώρες με κάνεις να νιώθω πως το ταξίδι σου είναι μοναχικό, αλλά με κάνεις τόσο πολύ να θέλω να έρθω να σε βρω στην άκρη του μυαλού σου που με τρελαίνει. Σου λέω πως «μοιάζουμε» και κοκκινίζεις. Σου μιλάω και σκέφτομαι πως θέλω να σε φιλήσω όσο δεν έχω θελήσει ποτέ να φιλήσω καμία. Μου μιλάς για τα ενδιαφέροντά σου – πράγματα που δε θα με αφορούσαν κανονικά, που ύπο άλλες συνθήκες θα με έκαναν να σκέφτομαι την έξοδο κινδύνου χαχαχα – αλλά τα ακούω όλα και θέλω να με μάθεις να τα αγαπάω όσο και εσύ.

Σε κοιτάζω να παρακολουθείς τηλεόραση και να γελάς, και θέλω να χαμογελάσω μονάχα με αυτό και αυτό να είναι ο μόνος λόγος που χαμογελάω για πάντα.

Σε σκέφτομαι στο κρεβάτι μου, να μπερδεύεσαι στα σεντόνια και να με αγκαλιάζεις για καληνύχτα, να κοκκινίζεις όταν οι από πάνω  fuck their brains out.

Μου πετάς υπονοούμενα και με αποδιοργανώνεις. Τα παίρνεις πίσω και με καταρρακώνεις.

Μα το χειρότερο είναι πως με γυρνάς πίσω σε μια πιο αθώα ηλικία, όταν πίστευα στους έρωτες και τα σκωτσέζικα ντουζ τους. Με κάνεις να αμφισβητώ και να ξανασκέφτομαι. Και τις μικρές ώρες τις μέρας, με κάνεις να ακούω Χαρούλα και να καταλαβαίνω γιατί έχει (και πάλι) δίκιο όταν λέει πως «η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι».

Don’t let me scare me off.

Φτηνή Κολώνια

Με φωνάζουν Στίβι.

Δεν ξέρω γιατί. Δεν είναι αυτό το όνομά μου. Αλλά ποτέ δε ρώτησα το γιατί. Οι άνθρωποι απλά με αποκαλούσαν από τότε που με θυμάμαι έτσι. Πρώτα οι γονείς μου, οι συγγενείς και οι φίλοι και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι που γνώρισα στη ζωή μου. Δεν με νοιάζει πια το γιατί. Αυτό είναι το μοναδικό όνομα που έχω για δικό μου πια. Στο τέλος, είσαι πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι να είσαι.

Εγώ λοιπόν, για τους ανθρώπους, είμαι ο Στίβι.

Γεννήθηκα πριν γεννηθείς εσύ, σε έναν τόπο που δεν είχε και δεν απέκτησε ποτέ καμία ιδιαίτερη σημασία. Εκεί μεγάλωσα. Ο χρόνος μακριά από τις φωνές της πόλης μοιάζει να κυλάει αλλιώς. Με τα μέτρα της πόλης είμαι μεγάλος, με τα μέτρα που έμαθα εγώ να μετράω τα πράγματα, είμαι ακόμα πολύ μικρός. Βλέπεις; Είναι όλα θέμα οπτικής γωνίας.

Η Χρυσή Ευκαιρία ενός Πολυχρηστικού Αιδοίου που ακούει Έφη Σαρρή και Mazoo & The Zoo (aka LOL!!)

!!ΠΡΟΣΟΧΗ!!

Διαβάζοντας την παρακάτω λίστα, διατρέχετε τους εξής κινδυνους:

1) Να θεωρήσετε πως ζείτε στη ζώνη του λυκόφωτος (όχι του κρυόκωλου τερατουργήματος που κυκλοφορεί σαν ίωση στα σινεμά, στην άλλη την πραγματικά τρομακτική)

2) Να εγκαταλείψετε το ίντερνετ για πάντα.

3) Να εγκαταλείψετε τα εγκόσμια για πάντα

4) Να πέσετε κάτω από τα γέλια.

5) Να πέσετε κάτω από τη διαστροφή μερικών ανθρώπων.

Όπως σας είχα υποσχεθεί, ακολουθεί μια λίστα με τις λεγόμενες «λέξεις κλειδιά», που κατευθύνουν (ανεπιτυχώς) κόσμο στη σελίδα αυτή. To εν λόγω Top 20, αποτελεί προσπάθεια 3 μηνών γι’αυτό θα σας παρακαλούσα να του φερθείται με την προσοχή και το σεβασμό που του αξίζει (κοινώς, σα σκουπίδι). Without further ado, λοιπόν, here goes (seriously!!) nothing:

Living On Average

Μερικές φορές πρέπει να είσαι καλός με τους ανθρώπους.

Μερικές φορές πρέπει να βάζεις τον εγωισμό σου στην άκρη, να μην λες «ναι» εκεί που ξέρεις πως θα έπρεπε κανονικά να πεις «όχι» και να μην εκμεταλλεύεσαι τις καταστάσεις όπως σου ψιθυρίζουν τα ένστικτά σου. Κάποιες φορές πρέπει να σκέφτεσαι και τα συναισθήματα των άλλων, πρέπει να μάθεις να μην χάνεις τον έλεγχό σου με το παραμικρό και να αρχίσεις να σέβεσαι τους τρίτους που αποτελούν πάντα «παράπλευρες απώλειες» και «θύματα ειρήνης». Και όλα αυτά όχι απαραίτητα επειδή είσαι καλός άνθρωπος -γιατί μπορεί και να μην είσαι – αλλά γιατί  πολύ απλά και πολύ σοφά, δε θέλεις ποτέ να λουστείς τα ίδια βαλτόνερα που έλουζες τόσο καιρό τους άλλους – you really don’t.

…και άλλες πάλι φορές ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να Μ Η Ν κάνεις τίποτα από τα παραπάνω…

Love is Ego With A Fancier Name

Πριν από λίγες μέρες (αν και έχει περάσει από τότε ένα…Χριστούγεννο και ένας χρόνος ;p) η Razz και ο Balidor ασχολήθηκαν με ένα πολύ σημαντικό θέμα: αυτό του να γίνεται κανείς γονιός.

Τα posts και των δυο είναι εξαιρετικά – από τα καλύτερα δείγματα γραφής τους, και έχουν πολλά τέτοια 🙂 – αλλά εγώ δε θέλω να μιλήσω για αυτό το θέμα. Θέλω να μιλήσω για τον εγωισμό που κρύβει μέσα της η λέξη «αγάπη»

Η απάντησή μου στο post της Razz είναι η παρακάτω:

Σαράβαλα

To πιο αστείο πράγμα στη ζωή είναι τα συνεχή «σταμάτα-ξεκίνα» της.

Ώρες-ώρες η ζωή μοιάζει με το σαράβαλο του πατέρα σου, που σου έδωσε όταν πρωτοέμαθες να οδηγείς. Μπορεί να βλέπεις μπροστά σου την πιο απότομη ανηφόρα, να αναρωτιέσαι πως στο διάολο θα καταφέρει ο κινούμενος κάδος που λες αμάξι να ανέβει τέτοιο βουνό και όμως την κρίσιμη στιγμή, αλλάζεις ταχύτητα και ανεβαίνεις like a walk in the park. Και είναι άλλες πάλι φορές που σε αφήνει έτσι, χωρίς λόγο, στη μέση του πουθενά, στην ευθεία, έχοντας μόλις συμπληρώσει το 200στο χιλιόμετρο από τότε που είδες τελευταία φορά ανθρώπινη φάτσα.

Αν βγεις λίγο από το σώμα σου, βγεις λίγο από τη μιζέρια της καθημερινότητας και την κούραση της ρουτίνας, από τη γκρίνια που φέρνουν τα προβλήματα και την ευτυχία που φέρνουν οι στιγμές ηδονής…θα παρατηρήσεις πως η ζωή μοιάζει πολύ με το προαναφερθέν σαράβαλο. Ακριβώς όταν νομίζεις πως δεν παίρνει πια μπρος, πως τέλειωσε η μπαταρία υπάρχει πάντα κάτι που σου θυμίζει ότι δε χάθηκαν όλα.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργει και η ζωή: εκεί που πιστεύεις πως κάτι τελείωσε…κάτι καινούργιο ξεκινά. Κάτι που δεν περίμενες, κάτι που ήρθε χωρίς καν να το δεις. Και τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που έρχονται όταν τα περιμένεις λιγότερο. Όλη αυτή η ανυπομονησία, το άγχος και η αγωνία για το πότε, πώς, πού θα έρθει κάτι που περιμένεις σου κλέβουν τη μισή χαρά,όταν επιτέλους έρχεται.

Και αν κοιτάξεις σε μια στιγμή σου – μια δύσκολη, κουραστική, άσχημη στιγμή σου – θα δεις πως πάντα υπάρχει κάτι το οποίο να περιμένεις, κάτι για το οποίο να προσεύχεσαι τη νύχτα και τη μέρα, κάτι που να δικαιολογεί τα τραγούδια που δε λένε τόσο καιρό να γίνουν πράξη στη δική σου τη ζωή.

Αρκεί να έχεις υπομονή. Η «βίαιη» αλλαγή, αυτή που έρχεται και τα αναπλάθει όλα, δεν είναι πάντα η καλύτερη, όσο και να νομίζουμε κάποιες φορές πως αυτό είναι ακριβώς που χρειαζόμαστε. We don’t. Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για μεγάλες αλλαγές σε μικρές δόσεις – σαν φάρμακο. Οι μεγάλες αλλαγές, οι απότομες και ριζοσπαστικές, αναζωογονούν αλλά κουράζουν γρήγορα. Και τι νόημα έχει μια αλλαγή αν καταλήξει να γίνει κουραστική πριν καν περάσει το στάδιο του ενθουσιασμού;

Γι’αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τους ανθρώπους που κάνουν μακρoπρόθεσμα σχέδια. Γνώρισα κάποτε έναν άνθρωπο που μου ανέλυσε (με λεπτομέρειες) μέσα σε 10 λεπτά τα επόμενα 10 χρόνια της ζωής του. Τρελάθηκα. Μου φάνηκε τόσο παράλογο όλο αυτό, τόσο τρελό το να εθελοτυφλείς σαν παιδί μπροστά στα «σταμάτα-ξεκίνα» της ζωής, που το βρήκα σχεδόν… ανώμαλο. Ο τύπος είχε φτιάξει ένα πλάνο ζωής:

(«Σε 2 χρόνια θα έχω τελειώσει τη σχολή, σε 3 θα έχω τελειώσει και φαντάρος, σε 5 θα δουλεύω σε μια καλή δουλειά και θα παίρνω ένα μισθό γύρω στα ΧΧΧ. Σε 7 χρόνια θα παντρευτώ με την κοπέλα μου και τον πρώτο χρόνο του γάμου μας θα κάνουμε το πρώτο μας παιδί. Εν τω μεταξύ, θα έχω ανέβει στην εταιρία που θα δουλεύω και θα μπορώ να συντηρήσω ένα δεύτερο παιδί σε περίπου δύο χρόνια από το πρώτο για να μην έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας.  Μέχρι τα 32-33 μου θα έχω δική επιχείρηση και θα είμαι ΚΑΛΑ»)

Πφφφ.

Σταμάτα/ξεκίνα.

Κακές μέρες/καλές μέρες

Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η ζωή. Το να προσπαθήσεις να τη δαμάσεις -μη γελιέσαι – θα σε μετατρέψει σε θήραμα και όχι σε κυνηγό. Κάνε όνειρα και σχέδια, αλλά όχι όλα τα όνειρα του κόσμου και όλα τα σχέδια του σύμπαντος.

H ζωή είναι μια κυκλοθυμική τύπισσα που γουστάρει να σε τρελαίνει με τα αλλοπρόσαλα «πάνω» και τα απύθμενα «κάτω» της.

Όπως και κάθε άλλη γυναίκα άλλωστε…

Γι’αυτό να είσαι ευτυχισμένος που έχεις αυτό…

…γιατί θα μπορούσες να έχεις αυτό

—————————————

Third Eye Blind – Semi-Charmed Life ( I want something else/ To get me through this/ Semi-charmed kind of life… )

R.E.M – Imitation Of Life (Live) (That’s sugarcane that tasted good/ that’s what you are/ that’s what you could/ c’mon c’mon/ no one can see you cry)

Travis – Love Will Come Through