Ε.,
Μας τέλειωσε.
Σήμερα που ήρθες από το σπίτι για να πάρεις τα πράγματα σου, το κατάλαβα περισσότερο απ’όσο ήθελα ή χρειαζόμουν να το καταλάβω.
Για να χωρίζουν οι δρόμοι σου με έναν άνθρωπο σημαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά, πως κάτι στράβωσε στην πορεία. Με εμάς – στο είχα ξαναπεί – ήταν όλα τόσο στραβά από την αρχή. Λάθος εποχή -ίσως- και λάθος άνθρωποι. Εσύ ήσουν από την αρχή εκεί και εμένα μου πήρε χρόνο να καταλάβω και να σε φτάσω.
Μπορεί να με μισήσεις για αυτό, αλλά ναι, υπάρχει κάποια άλλη στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό και αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως με εμάς είχε τελειώσει προτού καν καταλάβουμε πως τελείωσε.
Αλλά, I guess it’s gonna be alright, my love.
Άλλωστε λένε πως πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου για να φτάσεις στον προορισμό σου, όταν αυτός αξίζει πραγματικά. Για μια στιγμή, πίστεψα πως εσύ ήσουν ο προορισμός. But you weren’t.
Μια μέρα, θα σου δώσω το link για το blog μου (φαντάζομαι όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, η μέρα αυτή θα έχει ήδη έρθει) και θέλω να διαβάσεις όλα τα posts που έχουν να κάνουν με εμάς τους δύο, για να καταλάβεις ίσως λίγο καλύτερα το «ευχαριστώ» που θέλω να σου πω.
Δεν υπάρχει «φιλικός» χωρισμός. Δε θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο και να μου λες τα νέα σου και δε θέλω να θέλεις να μαθαίνεις τα δικά μου. Δε θέλω να βρισκόμαστε που και που για καφέ και θέλω να ξέρεις πως όποτε σε πετυχαίνω στο δρόμο, θα αλλάζω στενό. Όχι γιατί δε μπορώ να σε βλέπω ή γιατί με πλήγωσες (γιατί, μονάχα αυτό δεν έκανες). Απλά γιατί…what’s the point in that?
Δε μπορούμε να μείνουμε φίλοι και όχι, η απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες φεύγοντας είναι…a million times «nope». Δε θα σου στείλω μήνυμα-πράγμα που αυτή τη στιγμή κάθε κύτταρο του κορμιού μου επιθυμεί- και δε θα ρωτήσω για εσένα για αρκετό καιρό. Τόσο όσο χρειάζεται για να ξεπεράσω το τέλος μας.
Θέλω όμως να θυμάσαι πως για αρκετό καιρό ήμασταν ευτυχισμένοι στον χαζό μας κόσμο και αυτό είναι κάτι περισσότερο απ’ότι μπορούν να ισχυριστούν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Θα σε θυμάμαι πάντα σαν την Ε., που με έμαθε να ακούω Σιδηρόπουλο και να βγάζω πάντα το κλειδί από την πόρτα όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ. Να με θυμάσαι σαν τον άνθρωπο που σου έμαθε τους Radiohead και σε έκανε να αγαπήσεις τον Aronofsky.
Λένε πως όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι πολύ «μικρός» κανόνας για να μπορέσει να χωρέσει τη φευγαλέα ευτυχία που ένιωσαν δύο άνθρωποι. Δεν είναι πως όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν, λοιπόν. Είναι πως κάποιες φορές τα καλά παύουν να είναι καλά και για τους δύο. Και από το να γίνουν «κακά» είναι πάντα καλύτερο να δίνεις το τελος εσύ, πριν έρθει και σου χτυπήσει ένα πρωινό την πόρτα.
Thanks for everything, E.
Please, for the sake of both of us, BE a stranger.
Wh3n my Fri3nds Sp3ak…