Προσπαθείς…
Ξεκινάς και προσπαθείς…
Αρχίζεις να μειώνεις τις απαιτήσεις, να κατεβάζεις τα standards, να χαμηλώνεις τον πήχη. Γιατί μερικά πράγματα στη ζωή είναι σαν το πιο τρελό σου όνειρο: είναι εκθαμβωτικά όμορφα, αλλά ποτέ δε θα γίνουν αληθινά. Οπότε συμβιβάζεσαι και ξεκινάς.
Και έπειτα βρίσκεις ανθρώπους που καλύπτουν τα νέα «κατεβασμένα» standards.
Και νομίζεις πως έγινε θαύμα!
Τι χαζό;
Σαν να πηγαίνεις με 5km/h και να χαίρεσαι που δε σκοτώθηκες όταν συγκρούστηκες με τον τοίχο.
Και μετά αρχίζεις να συγχωρείς και να δικαιολογείς. Να ρίχνεις το φταίξιμο για συμπεριφορές στην «άγνοια», την «ανωριμότητα» και τον «εγωισμό». Και οι λέξεις αυτές να αποκτούν άλλη χροιά, σχεδόν να ακούγονται σαν νανούρισμα, ένα τραγούδι για να κοιμήσεις τους φόβους σου σε μια ηλίθια νάρκη. Και έπειτα πέφτεις στην παγίδα που έστησες στον εαυτό σου: χαμένος ανάμεσα στο «δεν πειράζει» και το «πειράζει» να μετράς καλές και κακές στιγμές και να ζυγίζεις ευτυχία και απογοήτευση, και να βγαίνει πάντα μείον στο ζύγι.
Και εσύ να λες στον εαυτό σου «οι άνθρωποι είναι πλάσματα της συνήθειας» και να ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου και μόνο εκεί γιατί μέχρι εκει μπορείς.
«Όταν σε έναν άνθρωπο μάθεις να περπατάει, δεν αργεί η στιγμή που θα τρέξει και θα γίνεις μακρινή ανάμνηση»
Και να φοβάσαι να πεις «βοήθεια» γιατί δεν ξέρεις απ’ το πηγάδι που έχεις πέσει αν θα ακούγεται μέχρι στην κορυφή η φωνή σου. Μα πιο πολύ να φοβάσαι πως οι άνθρωποι γύρω σου θα το ακούσουν και δε θά’ρθουν. Τι είναι πιο δύσκολο; Να ζητάς σωτηρία και να μη σε ακούει κανείς ή να ζητάς λύτρωση και να μη θέλει κανείς να το ακούσει;
Ίσως οι άνθρωποι τελικά να είναι αυτό που είναι και τίποτα περισσότερο. Ίσως μερικές φορές τα ελαφρυντικά και οι δικαιολογίες να είναι απλά φασαρία και σπατάλη στο σάλιο. Ίσως μερικές φορές οι λέξεις να μην κρύβουν πληγές, βαθύτερα νοήματα και κρυμμένα «αχ». Ίσως, μερικές φορές, ό,τι ακούγεται να είναι μονάχα η άσχημη αλήθεια που απλά δε θέλεις να δεχτείς.
Και ύστερα πέφτεις κάτω. Γιατί πάλι δεν υπολόγισες σωστά, δε μέτρησες τα πράγματα όπως ήταν. Δεν έβλεπες όχι γιατί δεν μπορούσες, αλλά γιατί δεν ήθελες να δεις. Γιατί φοβόσουν πως θα μείνεις μόνος. Τι είναι πιο οδυνηρό; Η μοναξιά χωρίς ανθρώπους ή η μοναξιά με χιλιάδες ανθρώπους;
Και τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί είχες πει «ποτέ πια» και πάλι τα ίδια έκανες.
Και η ζωή είναι κύκλος και ξανάρθες πάλι στην αρχή και πρέπει πάλι να ρίξεις τα standards σου, να διαλύσεις τον πήχη και να αρχίσεις το ψάξιμο. Και αυτή τη φορά είναι χειρότερο από πριν. Γιατί δε σε πρόδοσαν μονάχα, πρόδοσες και εσύ τον εαυτό σου που έδωσες υποσχέσεις που δεν κράτησες.
Στη ζωή μου λέω πως κρατάω «πισινή» και πως με αυτόν τον τρόπο θα πονέσω λιγότερο όταν πέσω.
Γιατί όμως και πάλι αισθάνομαι εγώ ο μαλάκας;
Α.,
Δε θα σε κατηγορήσω για τίποτα. Εσύ ήσουν ξεκάθαρη από την αρχή και όλα όσα έκανες φώναζαν «εγωισμός» και «αχαριστία». Τον εαυτό μου κατηγορώ που σε πίστεψα όταν έλεγες το «φίλοι μέχρι το τέλος», «οικογένεια» και «αγάπη αληθινή». Εσύ ήσουν απλά…εσύ και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους που είναι αυτό που είναι. Σε ευχαριστώ όμως. Με έκανες να καταλάβω πως μερικές φορές δε χρειάζονται δικαιολογίες ούτε πρέπει να περιμένεις το τέλος για να το πεις. Όταν βλέπεις το τρενο να ‘ρχεται, σήκω από τις ράγες. δε φταίει το τρένο που τρέχει, φταις εσύ που είσαι στο δρόμο του.
Ολόκληρη η ζωή, είναι ένα μεγάλο, κουραστικό και μερικές φορές οδυνηρό μάθημα.
Πως το λένε εκείνο το βιβλίο; «Να ζεις. Να Αγαπάς. Και να μαθαίνεις.»
Και μαζί σου τα έκανα όλα αυτά.
Τι κρίμα…
Wh3n my Fri3nds Sp3ak…