Curtain Call

 

Οφείλω να παραδεχτώ κάτι πριν ξεκινήσω αυτό μου το post.

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στους αποχωρισμούς

Πάντα μου έβγαιναν πιο αδιάφοροι ή πιο συναισθηματικοί απ’ ότι πραγματικά ήθελα. Οι αποχαιρετισμοί είναι σα να διοργανώνεις surprise party στον κολλητό σου. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα δακρύσει από τη συγκίνηση ή θα αδιαφορήσει πλήρως.

Απ’την άλλη fuck it…who cares?

Αυτός είναι ο δικός μου αποχαιρετισμός στα όπλα και δε δίνω μία…

The Story of Everything is rolling down its curtains…

Baby, the Stars Shine Bright

Αγαπητέ Εγώ στο μέλλον,

Εύχομαι να είσαι καλά.

«I wanted to give you everything…

Μάνα,

…είναι όλα αυτά που κάνεις – τις χιλιάδες συνήθειες, παραξενιές και μικρές σου κινήσεις που ξέρω πια καλά – που με κάνουν να νιώθω ασφάλεια.

Το ξέρω πως είμαι ακόμα νέος, αλλά όσο υπάρχεις εσύ νιώθω πως δε θα γεράσω και εγώ ποτέ. Θα παραμείνω για πάντα το μικρό παιδί που το έσκαγε για να πάει στην πλατεία να παίξει με τους φίλους του, με τον κρυφό φόβο της οργής σου να συννεφιάζει την επιστροφή μου.

Θα είμαι πάντα απρόσεκτος, βιαστικός, αλλοπρόσαλλος, αναποφάσιστος, χαμένος στα ιδεώδη και τα ιδεατά, να κυνηγάω χίμαιρες και να θερίζω απογοητεύσεις. Και θα είναι πάντα εντάξει όλα αυτά γιατί στο τέλος της ημέρας θα υπάρχεις εσύ να σε πάρω τηλέφωνο, να έρθω να σε δω και να με πρήξεις με την πορτοκαλάδα που ποτέ δεν έμαθα να πίνω, τα ρούχα μου που είναι πάντα τσαλακωμένα μακριά σου και τη ζωή μου που δε λέει να μπει σε μια τάξη.

Η γκρίνια σου, το ξέρεις, είναι βάλσαμο και αγαπάω το γεγονός πως είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρω πως δε θα αλλάξει, όσες αλλαγές και αν φέρουν οι χειμώνες και τα καλοκαίρια της ζωής μου: για εσένα θα είμαι πάντα 10 χρονών και όσο σοφός και αν γίνω, όσο πλούσιος και όσο ανεξάρτητος για εσένα θα παραμείνω το μικρό παιδί που πρέπει να προφυλάξεις και να διδάξεις να τα βάζει με τη ζωή «κατακέφαλα».

Και κάπου εκεί μέσα – ανάμεσα στη διδαχή και την προφύλαξη – μπερδεύονται τα όνειρά σου για εμένα. Ξέρω πως δε μπορώ να σου ζητήσω να μην κάνεις όνειρά για το μέλλον μου – να τα γράφεις, να τα σκηνοθετείς και να τα παίζεις στο μυαλό σου σαν ταινίες – γιατί αυτή είναι η φύση των γονιών, να κάνουν όνειρα για τα παιδιά τους.

Νο Secrets Left

Μικρή μου,

Η ζωή όντως προχωράει.

Χωρίς Οξυγόνο

Λένε πως η ζωή είναι μια ατέλειωτη ειρωνεία και πως τα καλύτερα πράγματα, αυτά που ξοδεύεις ατέλειωτες ώρες υπεραναλύοντας στο φτωχό σου κεφάλι και τα βρίσκεις πάντα σε έλλειμα, είναι αυτά που θα έρθουν να σε βρούνε όταν τα περιμένεις λιγότερο, δυο λεπτά αφού χάσεις κάθε ελπίδα πως θα τα βρεις ποτέ.

Και πιστεύω πως…τελικά έχουν δίκιο.

False Prophets

Προσπαθείς…

Ξεκινάς και προσπαθείς…

Αρχίζεις να μειώνεις τις απαιτήσεις, να κατεβάζεις τα standards, να χαμηλώνεις τον πήχη. Γιατί μερικά πράγματα στη ζωή είναι σαν το πιο τρελό σου όνειρο: είναι εκθαμβωτικά όμορφα, αλλά ποτέ δε θα γίνουν αληθινά. Οπότε συμβιβάζεσαι και ξεκινάς.

Και έπειτα βρίσκεις ανθρώπους που καλύπτουν τα νέα «κατεβασμένα» standards.

Και νομίζεις πως έγινε θαύμα!

Τι χαζό;

Σαν να πηγαίνεις με 5km/h και να χαίρεσαι που δε σκοτώθηκες όταν συγκρούστηκες με τον τοίχο.

Και μετά αρχίζεις να συγχωρείς και να δικαιολογείς. Να ρίχνεις το φταίξιμο για συμπεριφορές στην «άγνοια», την «ανωριμότητα» και τον «εγωισμό». Και οι λέξεις αυτές να αποκτούν άλλη χροιά, σχεδόν να ακούγονται σαν νανούρισμα, ένα τραγούδι για να κοιμήσεις τους φόβους σου σε μια ηλίθια νάρκη. Και έπειτα πέφτεις στην παγίδα που έστησες στον εαυτό σου: χαμένος ανάμεσα στο «δεν πειράζει» και το «πειράζει» να μετράς καλές και κακές στιγμές και να ζυγίζεις ευτυχία και απογοήτευση, και να βγαίνει πάντα μείον στο ζύγι.

Και εσύ να λες στον εαυτό σου «οι άνθρωποι είναι πλάσματα της συνήθειας» και να ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου και μόνο εκεί γιατί μέχρι εκει μπορείς.

«Όταν σε έναν άνθρωπο μάθεις να περπατάει, δεν αργεί η στιγμή που θα τρέξει και θα γίνεις μακρινή ανάμνηση»

Και να φοβάσαι να πεις «βοήθεια» γιατί δεν ξέρεις απ’ το πηγάδι που έχεις πέσει αν θα ακούγεται μέχρι στην κορυφή η φωνή σου. Μα πιο πολύ να φοβάσαι πως οι άνθρωποι γύρω σου θα το ακούσουν και δε θά’ρθουν. Τι είναι πιο δύσκολο; Να ζητάς σωτηρία και να μη σε ακούει κανείς ή να ζητάς λύτρωση και να μη θέλει κανείς να το ακούσει;

Ίσως οι άνθρωποι τελικά να είναι αυτό που είναι και τίποτα περισσότερο. Ίσως μερικές φορές τα ελαφρυντικά και οι δικαιολογίες να είναι απλά φασαρία και σπατάλη στο σάλιο. Ίσως μερικές φορές οι λέξεις να μην κρύβουν πληγές, βαθύτερα νοήματα και κρυμμένα «αχ». Ίσως, μερικές φορές, ό,τι ακούγεται να είναι μονάχα η άσχημη αλήθεια που απλά δε θέλεις να δεχτείς.

Και ύστερα πέφτεις κάτω. Γιατί πάλι δεν υπολόγισες σωστά, δε μέτρησες τα πράγματα όπως ήταν. Δεν έβλεπες όχι γιατί δεν μπορούσες, αλλά γιατί δεν ήθελες να δεις. Γιατί φοβόσουν πως θα μείνεις μόνος. Τι είναι πιο οδυνηρό; Η μοναξιά χωρίς ανθρώπους ή η μοναξιά με χιλιάδες ανθρώπους;

Και τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί είχες πει «ποτέ πια» και πάλι τα ίδια έκανες.

Και η ζωή είναι κύκλος και ξανάρθες πάλι στην αρχή και πρέπει πάλι να ρίξεις τα standards σου, να διαλύσεις τον πήχη και να αρχίσεις το ψάξιμο. Και αυτή τη φορά είναι χειρότερο από πριν. Γιατί δε σε πρόδοσαν μονάχα, πρόδοσες και εσύ τον εαυτό σου που έδωσες υποσχέσεις που δεν κράτησες.

Στη ζωή μου λέω πως κρατάω «πισινή» και πως με αυτόν τον τρόπο θα πονέσω λιγότερο όταν πέσω.

Γιατί όμως και πάλι αισθάνομαι εγώ ο μαλάκας;

Α.,

Δε θα σε κατηγορήσω για τίποτα. Εσύ ήσουν ξεκάθαρη από την αρχή και όλα όσα έκανες φώναζαν «εγωισμός» και «αχαριστία». Τον εαυτό μου κατηγορώ που σε πίστεψα όταν έλεγες το «φίλοι μέχρι το τέλος», «οικογένεια» και «αγάπη αληθινή». Εσύ ήσουν απλά…εσύ και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους που είναι αυτό που είναι. Σε ευχαριστώ όμως. Με έκανες να καταλάβω πως μερικές φορές δε χρειάζονται δικαιολογίες ούτε πρέπει να περιμένεις το τέλος για να το πεις. Όταν βλέπεις το τρενο να ‘ρχεται, σήκω από τις ράγες. δε φταίει το τρένο που τρέχει, φταις εσύ που είσαι στο δρόμο του.

Ολόκληρη η ζωή, είναι ένα μεγάλο, κουραστικό και μερικές φορές οδυνηρό μάθημα.

Πως το λένε εκείνο το βιβλίο;  «Να ζεις. Να Αγαπάς. Και να μαθαίνεις.»

Και μαζί σου τα έκανα όλα αυτά.

Τι κρίμα…

Numquam Satis Vicis

Μικρή μου,

Monsters Inc.

Το θυμάσαι;

Ήταν η τελευταία ταινία που είδες. Που είδαμε μαζί. Σε ένα άδειο σινεμά, οι δυο μας. Με ποπ κορν και πορτοκαλάδες. Ήταν η πιο ζεστή και γεμάτη αίθουσα κινηματογράφου που έχω δει.

Θυμάσαι;

Είχαμε κάτσει ένα ήσυχο μεσημέρι στη μέση και μου είχες πιάσει το χέρι. Και ενώ εγώ κυνηγούσα τη σκιά μου, εσύ μου έσφιγγες το χέρι, σαν να ένοιωθες πως είχα ανάγκη να μου επιβεβαιώσεις πως είσαι καλά, πως με αγαπάς και πως είσαι ακόμα εκεί. Πραγματικά δεν ξέρεις πόσο ανάγκη το είχα. Αυτή την επιβεβαίωση πως είσαι ακόμα εκεί, έστω για λίγο, έστω προσωρινά. Πως δεν έγινες ξαφνικά καπνός, πως δεν έσβησε το φως και εγώ σε έχασα – έστω και αν εγώ σε κοίταζα συνεχώς.

Ξέρεις ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή;

Όταν σου υποσχέθηκα να στην πάρω σε κασέτα όταν θα κατέβαινε από τους κινηματογράφους.

Δεν πρόλαβα ποτέ να το κάνω..

Και δεν πονάω γιατί δεν πρόλαβα να το κάνω (άλλωστε, μικρή μου, είναι τόσα πολλά αυτά που δεν πρόλαβα να κάνω…), είναι μονάχα που στο υποσχέθηκα. Σου έδωσα το λόγο μου να στο πάρω. Και είχες χαρεί με την πιο αγνή χαρά που έχω δει ποτέ.

Και ακόμα περισσότερο, πονάω γιατί σου έδωσα μια υπόσχεση που ήξερα μέσα μου πως δε θα μπορούσα να κρατήσω. Κανείς δεν ξέρει τον πόνο του να υπόσχεσαι κάτι τόσο απλό σε έναν άνθρωπο που αγαπάς πιο πολύ από τη ζωή σου, γνωρίζοντας μέσα σου πως δε θα μπορέσεις ποτέ να το πραγματοποιήσεις…

Δεν έχω μιλήσει πιο ειλικρινά στη ζωή μου όταν σου λέω πως δε σε κορόιδεψα. Απλά ήθελα να το πιστέψω. Ήθελα να με πείσω πως θα μου κρατάς ακόμα το χέρι όταν θα έφευγε η ταινία από τους κινηματογράφους.

Μου λείπεις συχνά και το ξέρεις. Και το ξέρω ότι το ξέρεις. Αλλά μερικές φορές το συναίσθημα πρέπει κάπου να διοχετευτεί, αλλιώς ανεβαίνει στο λαιμό και σε πνίγει. Γι’αυτό σου γράφω τώρα. Για να σου πω πως θυμάμαι, πως δεν ξεχνάω τίποτα και πως ακόμα και αυτά που με πονάνε, έχουν μια γλυκιά γεύση σαν ανοιξιάτικο πρωινό.

Τελικά οι άνθρωποι είμαστε εγγενώς μαζοχιστές. Μπορεί ώρες ώρες να ξεχνάω ακόμα και το χαμόγελό σου ή τις σπίθες που πέταγαν τα μάτια σου, αλλά θυμάμαι πάντα τις μικρές στιγμές που θα είχαν χαθεί στο πέρασμα των χρόνων αν ήσουν εδώ, αν όλα όσα έγιναν δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης, αν δεν έμενα μόνος μου – εγώ και απέναντι ο κόσμος, να κοιταζόμαστε σε έναν αέναο κύκλο νοσταλγίας και θλίψης.

Και τίποτα από αυτά που λένε για τον χρόνο δεν είναι αλήθεια. Κλαίω λιγότερο όταν σε θυμάμαι, ναι. Δεν σε βλέπω πια τόσο συχνά στα όνειρά μου, ναι. Δεν σκέφτομαι πως κάθε κορίτσι της ηλικίας σου που βλέπω στο δρόμο είσαι εσύ, ναι. Πονάω όμως κάθε φορά, το ίδιο. Τόσο όσο και την πρώτη μέρα.

Να με θυμάσαι πάντα.

Και να μ’αγαπάς.

Μονάχα αυτό χρειάζομαι…

Πάντα δικός σου,

Nam3l3ss

—————————————————————

Radiohead – Fake Plastic Trees (Acoustic) – (…if I could be/ who you wanted/ all the time…)