Light/Dimmed

Where the fuck are you?

Είμαι αυτός που ήλπιζες ότι θα γίνω;

Τα κατάφερα;

Πόσο κοντά έχω φτάσει σε αυτό που ονειρευόσουν ότι θα είμαστε μαζί;

Απέτυχα ακόμα μια φορά παταγωδώς;

Στους γαλαξίες που ταξιδεύεις, στους νέους πλανήτες που γυρνάς, έχω μια θέση;

Υπάρχω εγώ μέσα από εσένα, ή είσαι εσύ αυτή που συνεχίζει να ζει μέσα από ένα άδειο κουφάρι;

Πού είσαι;

Πόσο δύσκολο είναι να ξανάρθεις;

Έστω για ένα λεπτό.

Να ξανάρθεις και να φύγεις μετά, σαν τη σκέψη, σαν το όνειρο. Σαν την ελπίδα.

Έχω βαρεθεί, το ξέρεις; Έχω κουραστεί και έχω σιχαθεί τις τρικλοποδιές που βάζω στον εαυτό μου. Έχω βαρεθεί να σε χρησιμοοποιώ σα δικαιολογία για να μένω εδώ. Αιώνια αναμονή για κάτι που όλο έρχεται και ποτέ δε φαίνεται πίσω από τα αστέρια.

Ξέρεις, η ζωή είναι έτσι ορισμένες φορές. Γεμάτη χαρές, φωνές και έρωτες. Και αυτές οι φορές κρατάνε μερικές μονάχα στιγμές. Μονάχα τόσο ώστε να προλάβεις να τις κάνεις  αναμνήσεις και μετά χάνονται στο αστρικό τίποτα. Νομίζω πως είσαι ο λόγος που όλα μοιάζουν να κρατάνε λιγότερο. Δεν ξέρω τι τρέχει με το χρόνο, δεν ξέρω πως μπορεί να κινείται εκεί που πετάς εσύ. Το μόνο που ξέρω είναι πως εδώ ο χρόνος δεν κυλάει. Αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου, σαν γκιλοτίνα.

Και κάθε καλή στιγμή, κάθε γαμημένη συναστρία, κάθε λάμψη στο σκοτάδι της νύχτας, νιώθω πως είναι τόσο επικίνδυνη αν την αγγίξω. Πως θα αγγίξω το φως και θα καώ. Και δε με νοιάζει τόσο το να καώ.

Με νοιάζει που δεν ξέρω που είσαι εσύ. Με νοιάζει που δεν ξέρω πώς περνάς. Με νοιάζει που δεν ξέρω τι σκέφτεσαι.  Με νοιάζει που δεν σε ακούω να φωνάζεις, να γελάς, να τραγουδάς και να χορεύεις.

Και με τρελαίνει το ότι δεν είσαι εδώ να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις για το ψεύτικο σπίτι που θα ζήσουμε μαζί, για τα αξιολάτρευτα φρικιά που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας, για τις νύχτες του χειμώνα που θα γεμίσουμε με το δικό μας ζεστό φως.

Μα κυρίως με τρελαίνει που δεν είσαι εδώ.

Χωρίς απαραίτητα να μιλάς.

Χωρίς απαραίτητα να ακούω.

Απλά, για να πιστέψω πως στη ζωή δεν πάνε πάντα όλα στραβά και πως ό,τι αγαπήσω έχει ημερομηνία λήξης.

———————————————————————-

The Black Heart Procession – A Light So Dim ( You’ll be the lighthouse in the storm/ I’ll be the ship with a thousand dead souls… )

My 7 Deadly Sins

Όταν οι φίλοι σε καλούν, είναι καθήκον σου να απαντάς.

Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, η lifewhispers με προ(σ)κάλεσε να αποκαλύψω τα 7 μου μειονεκτήματα, τα οποία μόνο εφτά δεν είναι.

Now, to be honest, την τελευταία φορά που μέτρησα τα μειονεκτήματά μου (μια μικρή καταμέτρηση, μην φανταστείτε ότι έκανα και απογραφή!) ο αριθμός που προέκυπτε δεν ήξερα καν πως διαβάζεται (yep, that much!). Αν ρωτήσετε μάλιστα τους φίλους μου είμαι σίγουρος πως θα σας πουν πως αν τα μειονεκτήματα μου ήταν χρήματα το όνομα που ψάχνει ο τυπάκος στη διαφήμιση του ΟΠΑΠ, αυτό του «Έλληνα κροίσου με δικό του νησί» θα ήταν σίγουρα το δικό μου.

Μετά από ώριμη σκέψη λοιπόν, καταλήγω σε 7 εξ αυτών, τα οποία κατά γενική ομολογία εμφανίζω πιο συχνά. Here we go:

1. Ζηλεύω

ιδιαίτερα τους ανθρώπους που αγαπάω και μάλιστα τους ανθρώπους που αγαπάω και δεν μου δίνουν την προσοχή που θέλω (ή τουλάχιστον που έτσι νιώθω), ζηλεύω αφόρητα

 

2. Είμαι απίστευτα απαιτητικός και μερικές φορές ακόμα και αυταρχικός

θέλω να πράγματα που με αφορούν να γίνονται όπως εγώ γουστάρω. Μόνο τότε νιώθω πως έχω πραγματικά τον έλεγχο στη ζωή μου.

 

3. Στην παρέα, δε θέλω να είμαι «ένας από όλους» θέλω να είμαι αυτός τον οποίο όλοι θέλουνε μαζί τους

 

4. Είμαι εκδικητικός

δε συγχωρώ, απλά κρατάω πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και προχωράω.

 

5. Μου αρέσει να γκρινιάζω

μερικές φορές και για πράγματα που δεν με ενοχλούν (ή τουλάχιστον όχι τόσο πολύ)

 

6. Έχω εθιστική προσωπικότητα

είμαι coffee addict, smoke addict, workaholic και ενίοτε και alchoholic

 

7. Πολλές φορές μοιάζω να γράφω τους φίλους μου, ενώ είναι εντελώς αλλιώς η πραγματικότητα

Για μένα οι φίλοι είναι πάνω από την (ευρεία έννοια της) οικόγενειας και όταν λέω ότι κάποιο άτομο είναι φίλος-η μου, για μένα είναι περισσότερο από οποιονδήποτε απλό συγγενή και είμαι πάντα ένα τηλέφωνο μακριά την ώρα που θα με χρειαστεί.

 

That’s about it. Βασικά that’s the 1/1000000 των μειονεκτημάτων μου αλλά αυτά φαντάζομαι πως ενοχλούν περισσότερο τους δικούς μου ανθρώπους – αυτούς που με ανέχονται και τους ανέχομαι καθημερινά και με αγαπάνε όχι παρά αλλά με τα τρελά, τις μαλακίες, τα κολλήματα και τις παραξενιές μου. Για αυτούς τους ανθρώπους συνεχίζω να χρησιμοποιώ τη λέξη «φίλος»και αυτοί είναι ένας βασικός λόγος που σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί και σκοτώνομαι να έρθω από τη δουλειά σαν τη σαρδέλα μέσα σε βρώμικα βαγόνια και μινιατούρες λεωφορείων για να τους συναντήσω. Για να πούμε την ίδια μαλακία που είπαμε και το προηγούμενο βράδυ, τα ίδια αστεία που κάναμε και τις προηγούμενες μέρες, αλλά κυρίως, για να ασιθανθώ επιτέλους πως φτάνω στο σπίτι μου.

 

Σειρά μου τώρα:

Καλώ τους Balidor, Razz και Me:Moir να μας αποκαλύψουν τα 7 Deadly Sins τους.

Intermission (ή πριν χτυπήσει πάλι το κουδούνι για μέσα)…

…και μιας και τον τελευταίο καιρό τα πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν καλά σε όλους τους τομείς με προαγωγές στη δουλειά, νέες και πολλά υποσχόμενες γνωριμίες γαμάτα ξενύχτια με τις παρέες και τηλέφωνα που δε σταματάνε για κάποιο λόγο να χτυπάνε με έναν σπαστικό ήχο που κάποια στιγμή πρέπει να θυμηθώ να αλλάξω, νομίζω πως ήρθε η πιο κατάλληλη στιμγή για μερικά πολύ καινούργια (και κάποια λιγότερο καινούργια) τραγούδια που παίζουν πολύ αυτές τις μέρες στο iPod μου…

(πληροφορίες που θέλουν την αύξηση του playtime τους να οφείλονται στο γεγονός πως χρειάστηκε να κάνω τη διαδρομή Μαρούσι-Σύνταγμα και Σύνταγμα-Παγκράτι με τρία (3) τίγκα λεωφορεία χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα και ατέλειωτο ποδαρόδρομο είναι πέρα για πέρα αναληθείς)

Enjoy it, you guys, it never lasts half as much as I’d like it to.

Portishead -Silence (THEY ARE BACK!!!)

Counting Crows – You Can’t Count On Me

Mark Ronson – Oh My God (ft. Lily Alen)

Radiohead – 15 Step

Lamb – Heaven

Coldplay – God Put A Smile Upon Your Face

Q of the Day

Είναι φυσιολογικό να έχεις κάνει μια επιλογή, να έχεις επίτηδες απομακρύνει κάποιους ανθρώπους από τη ζωή σου στα πλαίσια ενός «εσωεξωτερικού ξεσκαρταρίσματος» και όταν βλέπεις μια καινούργια φωτογραφία τους μαζί, από την οποία λείπεις εσύ να νιώθεις ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά;

Τι είναι αυτό; Ζήλεια που δεν είσαι εκεί ή απλά αναμνήσεις που χτυπάνε την πόρτα;

Ή μήπως τελικά είναι η απορία αυτή που με τρώει; Ποιός πραγματικά έκανε ξεσκαρτάρισμα; Εγώ ή εκείνοι;

Lord of the Flies

Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν και τα αναφιλητά τον τίναξαν. Για πρώτη φορά σε αυτό το νησί, παραδόθηκε στους λυγμούς. Έντονοι σπασμοί θλίψης που έμοιαζαν να συστρέφουν ολόκληρο το σώμα του. Η φωνή του ακούστηκε κάτω από το μαύρο καπνό μπροστά στα καιόμενα συντρίμια του νησιού και μολυσμένα από ετούτο το συναίσθημα, τα υπόλοιπα παιδιά άρχισαν και εκείνα να τρέμουν και να θρηνούν.

Και στο κέντρο τους, ο Ραλφ δάκρυσε για το τέλος της αθωώτητας και το σκοτάδι της ανθρώπινης καρδιάς…

It goes without saying, ότι προτείνω στους πάντες να διαβάσουν το Lord of the Flies του William Golding, εξ ου και η -προσπάθεια- απόδοσης ενός εκ των πιο δυνατών και πιο on-the-spot κομματιών του.

————————————————–

Αν και όπως θα έχετε δει τα ελληνικά κομμάτια που δίνω είναι σπάνιο φαινόμενο, θα κάνω ακόμα μια φορά εξαίρεση για το νέο τραγούδι της Νατάσας Μποφίλιου, που λέγεται  Ένα Αεράκι Θα Φυσήξει Στην Αθήνα και αυτό για δύο λόγους:  1) επειδή γουστάρω πολύ τα παιδιά που δεν ψάχνουν την εύκολη λύση, το γρήγορο hitάκι, την γαρυφαλοστρωμένη πίστα κάποιου μπουζουξίδικου Γ’ κατηγορίας και 2) επειδήκαι μόνο να βλέπατε πόσοι κάθε μέρα έρχονται στο blog μου ψάχνοντας πληροφορίες ή/και mp3 της Νατάσας Μποφίλιου, you’d be extremely surprised!

Εδώ το τραγούδι λοιπόν που κυκλοφορεί σε μερικές μέρες.

You know the drill in these kind of things.

IF we like, THEN we buy END_IF

Νατάσα Μποφίλιου – Ένα Αεράκι Θα Φυσήξει Στην Αθήνα

(BTW, δεν ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο: το ότι το εν λόγω κομμάτι που δεν είναι και το καλύτερό της είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει από την ελληνική – σταυρώστε με σταυρώστε με, κρίση με πιάνει κρίση, θέλω να τα πιω να παρεκτραπώ – μουσική σκηνή ή ότι η ελληνική σκηνή φιλοξενεί κομμάτια όπως τα προηγούμενα in the first place…!!)

Memento Vivere/Memento Mori

Τι σημαίνει το να ζεις με τις αναμνήσεις σου;

Τι λέει για εσένα, το παρόν και κυρίως το μέλλον σου αυτή η στάση ζωής;

Είσαι πραγματικά ευτυχισμένος άραγε, όταν συνεχώς θυμάσαι πως ήσουν πριν κάποια χρόνια, χωρίς πάντα να σκέφτεσαι τις καλές στιγμές αλλά και εκείνες τις μικρές, ασήμαντες και αόρατες στον πίνακα του χρόνου λύπες και όλα μαζί να σε κάνουν να νοσταλγείς όχι τα χρόνια που πέρασαν, τις αγάπες που χάθηκαν και τους φίλους που ξέχασες αλλά το λιγότερο σοφό, λιγότερο ελεύθερο, λιγότερο πολυάσχολο εκείνο πλάσμα που ήσουν τότε;

Λένε πως οι αναμνήσεις και τα βιώματά μας είναι η βάση στην οποία στηριζεται ο εαυτός μας, το ποιοί είμαστε και το τι κάνουμε. Και είναι λογικό. Φαντάζεσαι να έχανες ξαφνικά τη μνήμη σου; Να μη θυμόσουν το πρώτο σου φιλί, το πρώτο παιχνίδι στο προαύλιο του σχολείου ή την πρώτη φορά που ένιωσες την καρδιά σου να θέλει να βγει από το στήθος σου από ευτυχία; Είναι αυτές οι μικρές στιγμές (που στην πραγματικότητα, δε λένε και πολλά για το ποιος είσαι) που καθορίζουν το ποιός θα γίνεις.

Ωστόσο η μνήμη είναι και μια τεράστια παγίδα, σαν μαύρη τρύπα του σύμπαντος: αν πέσεις μέσα, αν αφήσεις τον εαυτό σου να βουτήξει στη δίνη της, μπορεί και να χαθείς και να ξεχάσεις να βγεις από αυτή. Μπορεί και να ξεχάσεις πως ζωή δεν είναι μόνο οι «παλιές μνήμες» αλλά και αυτές που δημιουργείς κάθε μέρα.

Μια ανάμνηση είναι δίκοπο μαχαίρι: τοξική ή θεραπευτική. Μπορεί να σε βοηθήσει να προχωρήσεις ένα βήμα παρακάτω (γιατί έκανες, έπαθες και έμαθες) ή να σε κρατήσει δέσμιο για πάντα στον ιστό της από φόβο (γιατί φοβάσαι μήπως αν κάνεις, πάθεις και μάθεις – και μερικές φορές στη ζωή, πονάει πολύ το να μαθαίνεις).

Έτσι νιώθω μερικές φορές, όταν οι τοξικές μνήμες που κρύβω στο σκοτεινό εκείνο μέρος του μυαλού μου, ελευθερωθούν και αρχίσουν να ταξιδεύουν από το μυαλό στην καρδιά μου. Και τότε νομίζω πως κατεβάζω το γενικό, πως «φεύγω» για λίγο (κάθε φορά και για λίγο περισσότερο), πως ο κόσμος γύρω μου σωπαίνει και εγώ απλά στέκομαι όρθιος μια πλαστική στιγμή.

Και δεν είναι η ίδια η ανάμνηση αυτή που σε δηλητηριάζει – είναι που θυμάσαι για λίγο (μόνο για λίγο, αρκεί) τον εαυτό που κρύβεις μέσα σε αυτή σου την ανάμνηση, το παιδί στο πραούλιο εκείνο που γέλαγε αβίαστα και που είχε όνειρα, αληθινά όνειρα.

Όπως έχω ξαναπεί, εχώ μάθει τον εαυτό μου να με ελέγχει, να με φροντίζει και να αυτοσυντηρείται. Άλλωστε πόσα τοξικά μπορεί να αντέξει κάποιος να κυλάνε στο κορμί του;

Αλήθεια, όμως, τι σημαίνει το να σκέφτεσαι και να νοσταλγείς; Ότι δεν είσαι ευτυχισμένος με την τωρινή ζωή σου, ότι το παρελθόν σου έπαιξε τελικά πιο σημαντικό ρόλο απ’ότι και εσύ ο ίδιος νόμιζες ή ότι έχεις χάσει πια και την τελευταία δυναμη να φτιάχνεις καινούργια όνειρα για να τα κάνεις και αυτά αναμνήσεις; Και αν είναι το τελευταίο, τι είναι πραγματικιά αυτό; Τοίχος προστασίας ή απλά φόβος;

Το μόνο που ξέρω είναι πως δε βοηθάω τον εαυτό μου. Θέλω να με φροντίζει αλλά δεν του παρέχω καμία πραγματική βοήθεια για να το κάνει. Γέμισα τους διαδρόμους του μυαλού μου φαντάσματα και κλειδαμπάρωσα τις πόρτες για να μην τα χάσω και αυτά. Και στο τέλος της μέρας, αυτά τα φαντάσματα είναι το μόνο που πραγματικά έχω, το μοναδικό πραγματικά δικό μου πράγμα. Και όταν ζεις τόσο καιρό με τα φαντάσματά σου, γίνεσαι και εσύ μια σκιά.

Και οι σκιές, όπως οι αναμνήσεις, όπως τα φαντάσματα και τα όνειρα, ζουν μονάχα για λίγο, τις μικρές ώρες της μέρας.

—————————————————

Music to become a shadow with:

Kristin Hersh – Your Ghost ( Push your old numbers/ And let your house ring/ till I wake you ghost…)

Myslovitz – Sound of Solitude ( Nights/ some nights I awake to/ Go out though I hate it/ Look at this /chemical world/ Smelling like grayness/ like paper love sadness…)

Bishop Allen – Ghosts Are Good Company ( Well these ghosts/ They will not leave me/ But they’re the best company/ That I’ve ever had… ) – Thanks to Graveyard_Keeper, whoever you might be