Letting Your Ghosts Rest

 

Υπάρχει μια έμφυτη ηλιθιότητα στο να σε παίρνει για δέκατη φορά μέσα σε λίγες μέρες τηλέφωνο ένας φίλος που έχεις να δεις 5 χρόνια για να σου πει «έλα ρε, τι κάνεις; Πάμε για καφέ;»

Είναι – σε μια XL μορφή της – η ίδια ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει τη φράση «τι νέα;» όταν τελικά συναντηθείτε ή το προσποιητό ενδιαφέρον όταν ακούει τα «νέα» σου ενώ την ίδια στιγμή στο κεφάλι του κάνουν πάρτυ σκέψεις για το αν έσβησε το μάτι της κουζίνας ή αν κλείδωσε την πόρτα όταν έφυγε.

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ένα post για τους φίλους και για το τι είναι αυτό που μας δένει πραγματικά σε μια φιλία. Σήμερα – μετά από ένα άκυρο και απροσδόκητο τηλεφώνημα – θέλω να γράψω την άλλη όψη του νομίσματος.

Υπάρχει πάντα ένας λόγος που ένας άνθρωπος έμεινε στο παρελθόν σου και δεν είναι πλεόν στο παρόν σου.

Μπορεί να περάσανε πολλά χρόνια από αυτό το λόγο, μπορεί ο λόγος αυτός να μην έχει πια αξία ή μπορεί και να μην τον θυμάσαι καν. Αντίθετα, μπορεί να θυμάσαι όλες τις καλές στιγμές με αυτόν τον άνθρωπο – την παρέα, τις πλάκες, το χαβαλέ, τα ξενύχτια και τις πρώτες εφηβικές σας βόλτες με στριφτά τσιγάρα και μαγκιά που ξεχύλιζε από τα παντζάκια.

Αλλά υπάρχει πάντα ένας λόγος…

Κουτοπονηριά, Ρέστα και α-Φιλότιμο.

Αθήνα, 19/09 του Σωτήριου έτους 2011.

Απογευματάκι, βγαίνω από το σπίτι για να πάω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ. Μετά τα ψώνια και με πεντακόσιες τσάντες στα χέρια (ναι, δεν πάω συχνά, βαριέμαι…) αποφασίζω να πάρω τσιγάρα από το περίπτερο κοντά στο σούπερ μάρκετ και όχι από τον ψιλικατζή μου που με ξέρει και είμαστε φιλαράκια και με εμπιστεύεται και τον εμπιστεύομαι.

Η περιπτερού όταν πλησίασα ήταν σε μια heated συζήτηση γύρω από το λαχανάκι Βρυξελλών με την κολλητή της που καθόταν ακριβώς έξω από το περίπτερο. Και οι δύο καμια 60άρα.

Κατανοώντας το ΜΕΓΑ θέμα το οποίο ανέλυαν και το οποίο δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να διακοπεί για ανούσιες φλυαρίες  με εμένα (βλ. να ψωνίσω), περίμενα υπομονετικά να με δει. Έκανα πως κοιτάζω τα πατατάκια, έριξα μια ματιά και στα περιοδικά (παντού Μενεγάκη είχαν) και αφού μου τελείωσαν και τα περιοδικά είπα να ξαναρίξω μια ματιά να δω μήπως τους σώθηκαν τα λαχανάκια και μπορέσω και εγώ να πάρω τα τσιγάρα μου.