Υπάρχει μια έμφυτη ηλιθιότητα στο να σε παίρνει για δέκατη φορά μέσα σε λίγες μέρες τηλέφωνο ένας φίλος που έχεις να δεις 5 χρόνια για να σου πει «έλα ρε, τι κάνεις; Πάμε για καφέ;»
Είναι – σε μια XL μορφή της – η ίδια ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει τη φράση «τι νέα;» όταν τελικά συναντηθείτε ή το προσποιητό ενδιαφέρον όταν ακούει τα «νέα» σου ενώ την ίδια στιγμή στο κεφάλι του κάνουν πάρτυ σκέψεις για το αν έσβησε το μάτι της κουζίνας ή αν κλείδωσε την πόρτα όταν έφυγε.
Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ένα post για τους φίλους και για το τι είναι αυτό που μας δένει πραγματικά σε μια φιλία. Σήμερα – μετά από ένα άκυρο και απροσδόκητο τηλεφώνημα – θέλω να γράψω την άλλη όψη του νομίσματος.
Υπάρχει πάντα ένας λόγος που ένας άνθρωπος έμεινε στο παρελθόν σου και δεν είναι πλεόν στο παρόν σου.
Μπορεί να περάσανε πολλά χρόνια από αυτό το λόγο, μπορεί ο λόγος αυτός να μην έχει πια αξία ή μπορεί και να μην τον θυμάσαι καν. Αντίθετα, μπορεί να θυμάσαι όλες τις καλές στιγμές με αυτόν τον άνθρωπο – την παρέα, τις πλάκες, το χαβαλέ, τα ξενύχτια και τις πρώτες εφηβικές σας βόλτες με στριφτά τσιγάρα και μαγκιά που ξεχύλιζε από τα παντζάκια.
Αλλά υπάρχει πάντα ένας λόγος… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Wh3n my Fri3nds Sp3ak…