The End Is the Beginning

Πώς μετράς πόσο «γεμάτος» ήταν ο χρόνος που περασε;

Η ζωή δεν έχει μονάδα μέτρησης. Δε λες ποτέ «έζησα λίγο» ή «έζησα πολύ» την χρονιά που σε αποχαιρετά. Αν θεωρήσουμε πως «κερδισμένος» χρόνος είναι οι στιγμές που αξίζουν να γίνουν ανάμνηση, θα μπορούσαμε τότε ίσως να πούμε πως καλός χρόνος ήταν μια χρονιά που σου έδωσε πολλές αναμνήσεις – ανεξαρτήτως αν ήταν καλές ή κακές.

Αν αυτός είναι ο ορισμός της γεμάτης χρονιάς, η δική μου χρονιά είναι ένα μπουκάλι γεμάτο μέχρι αηδίας. Αλλαγές παντού, χωρισμοί και αποχωρισμοί, τσακωμοί και νέοι φίλοι, νέοι άνθρωποι στη ζωή μου, παλιοί άνθρωποι (αλλά όχι παλιάνθρωποι :p) που ξανατρύπωσαν με τον τρόπο τους στην καθημερινότητά μου, προοπτικές ανανέωσης και αλλαγής για το μέλλον και μια γλυκόπικρη αίσθηση αποχαιρετισμού και καλωσορίσματος.

Συνήθως τα post μου είναι πιο (shall we say…) «dark».

Αλλά, επειδή είναι το τέλος του χρόνου και επειδή καλό είναι να κλείνεις έναν κύκλο με μια σταγόνα ευτυχίας, αυτό το post θα είναι αισιόδοξο (ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει να είναι).

Ναι…ήταν μια γεμάτη χρονιά. Δεν ξέρω αν ήταν καλή ή κακή – από μόνο του τίποτα δεν είναι εγγενώς καλό ή κακό, μονάχα σε σύγκριση με κάτι άλλο μπορεί να κριθεί έτσι, αλλά ήταν σίγουρα μια χρονιά που θα θυμάμαι. Και στο τέλος, τι άλλο έχει σημασία, πέρα από το να είσαι καλά, να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε και να κάνεις καινούργια (και παλιά, γιατί όχι;; ) όνειρα για το μέλλον; Αυτό δεν είναι η ζωή; Παρελθόν, παρόν και μέλλον στο μίξερ;

Φέτος δεν έγραφα όσο ήθελα. Life got in the way. Και σε εσάς που στις μεγάλες περιόδους «αγρανάπαυσης» μου στέλνατε e-mail (και δεν απαντούσα), αφ’ενός ζητάω συγγνώμη και αφ’ετέρου ευχαριστώ για τα λόγια σας. Είναι πάντα καθησυχαστικό (to say the least) να ξέρεις πως δεν είσαι ο Μοναδικός Τρελός πάνω στη Γη. Υπόσχομαι πως το 2010 θα ξεκλέβω περισσότερο χρόνο για να τον μοιράζομαι μαζί σας.

Σε εσάς που φτάσατε στο blog μου ψάχνοντας μια απάντηση ή ένα τραγούδι, έχω να πω καλωσήρθατε. Δεν έχω απαντήσεις, αλλά έχω αρκετή μουσική να μοιραστώ.

Σε εσάς που φτάσαττε στο blog μου ψάχνοντας… κάτι άσχετο (π.χ. «Ελληνίδες να γαμιούνται», «ο Χάρι Πότερ να γαμάει», «τα σκατά μου πέτρα», «ΑΝ ΛΕΕΙ ΣΑΓΑΠΩ ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΕΙ ΤΟ ΕΝΝΟΕΙ;;», «πώς να αυτοκτονήσω με ένα στυλό;» έχω να πω…better luck next time. A…και συγχαρητήρια: you are even more fucked up than I am 😉 (μια μέρα θα τα μαζέψω και θα ρίξουμε πολύ γέλιο)

Χρωστάω καφέδες σε κάποια άτομα εδώ μέσα. Δεν το ξεχνάω. Ξέρεις εσύ. ;p

Εύχομαι να αποχαιρετάτε όλοι το χρόνο που φεύγει με (έστω και) λίγο καλύτερη διάθεση, πολλές περισσότερες εμπειρίες στην πλάτη σας και έναν τόνο περισσότερης αισιοδοξίας από το πως τον καλωσορίσατε. Μακάρι, κάποια από τα όνειρά σας να πραγματοποιηθούν μέσα στον επόμενο χρόνο (αλλά όχι όλα – η ευτυχία σε υπερβολικό βαθμό μπορεί να έχει τα ίδια αποτελέσματα με τη δυστυχία – άσε που αν όλα πραγματοποιηθούν το 2010, τι θα μείνει για το 2011; :p). Μακάρι, ο καινούργιος χρόνος να σας βρίσκει πάντα «γεμάτους». Όχι στις γιορτές και στις αργίες – τότε που όλοι είναι γεμάτοι ευτυχία, αγάπη…φαγητό :p – αλλά στην καθημερινότητά σας.

Η πιο σοφή ευχή που μου έδωσαν ποτέ ήταν «να έχεις ότι αγαπάς και να αγαπάς ό,τι έχεις».

Αυτό σας εύχομαι και εγώ. Να αγαπάτε τον εαυτό σας – γιατί, στο τέλος της μέρας, αυτός είναι ο μόνος που θα ανεχτεί και θα δικαιολογήσει τις πιο τρελές σας παραξενιές και θα ακούσει τις πιο κρυφές σας σκέψεις – και να έχετε πάντα γύρω σας ανθρωπους που να αγαπούν τον ίδιο παράξενο και μανιοκαταθλιπτικό εαυτό που κρύβεται στο σώμα σας. Γιατί αυτό που μετράει στη ζωή, στο να τα βγάζεις πέρα με τις τρελές στιγμές της ρουτίνας της μέρας είναι τα όπλα που έχεις για να τις πολεμήσεις. Και τα μοναδικά όπλα που πραγματικά έχει κανείς είναι ο εαυτός του και οι άνθρωποι που θα σταθούν πλάι του ακόμα και όταν οι δυνάμεις του θα τον έχουν εγκαταλείψει.

Γράφοντας αυτό το post, μια φράση τριγυρνάει στο κεφάλι μου. Κάποτε (και συγκεκριμένα το 1980) ο Tom Robbins έγραψε μια φράση για την αγάπη και το πώς να την κάνεις να μείνει που έχει γενικότερη ισχύ στη ζωή, τη φιλία, τη δουλειά…well, in a nutshell, σε όλα όσα έχουν σημασία στον πλανήτη Γη. Νομίζω πως θα κλείσω το 2009 με αυτήν. Η απόδοση και η προσαρμογή στις ανάγκες του post είναι δική μου.

«Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ τέλειοι, αλλά η αγάπη μπορεί να είναι, αυτός είναι ο ένας και μοναδικός μόνος τρόπος που οι μέτριοι και οι αισχροί μπορούν να αλλάξουν, και το να το κάνεις αυτό την κάνει τέλεια. Το να αγαπάς φτιάχνει αγάπη.  Η αγάπη αυτο-δημιουργείται. Σπαταλάμε χρόνο ψάχνοντας την τελειότητα αντί να την χτίζουμε μόνοι μας. Δε θα ήταν αυτός ο τρόπος για να την κάνουμε να μείνει;»

Nam3l3ss.

———————————

U2 – New Year’s Day

The Raveonettes – The Christmas  Song (το θυμήθηκα χάρη σε μια συλλογή του Sounds of Mine – thanks!)

Editors – An End Has a Start

The Reindeer Section – You Are My Joy

Time Bonds & Binds

Θα σας πω δυο μικρες ιστορίες.

Ιστορία Νο1

Όπως όλες οι ιστορίες -τoυ Hollywood, τουλάχιστον- ξεκινάει με τη γνωριμία ενός κοριτσιού (ας την πούμε Χ) και ενός αγοριού (ας τον πούμε Υ). Η περίληψη της ιστορίας θα μπορούσε να είναι η εξής: Η Χ γνωρίζει τον Υ. Ο Υ δείχνει ενδιαφέρον για την Χ. Η Χ πιστεύει πως βρήκε τον μεγάλο έρωτα. Η Χ και ο Υ γίνονται ζευγάρι. Μετά από λίγο καιρό, η Χ ανακαλύπτει πως ο Υ την παρουσιάζει στους φίλους του ως «ένα πήδημα», «μια καλή ξεπέτα», «εύκολο θήραμα» και «καβάτζα γιατί έρχεται και ο στρατός». Η Χ, αν ήταν λογική, θα τον παράταγε χωρίς παραπάνω διαβουλεύσεις και μεθύσια. Αλλά δεν είναι. Η Χ αποκαλύπτει στον Υ ότι τα ξέρει όλα. Ο Υ δεν τα αρνείται – απλά τα «μαζεύει» όσο περισσότερο μπορεί. Η Χ πείθει τον εαυτό της πως με τον καιρό τα πράγματα θα φτιάξουν, πως το μόνο που χρειάζεται η «σχέση» τους είναι περισσότερος χρόνος γιατί ο χρόνος δένει τους ανθρώπους.

Ιστορία Νο2

Ο Α. είναι καιρό με την Κ. Σε λίγους μήνες κλείνουν τα 8 χρόνια. Στα 8 αυτά χρόνια, ο Α. έχει συγχωρέσει: απιστίες – ακόμα και με πολύ κοντινό του φίλο, τσακωμούς χωρίς αιτία, χωρισμούς λόγω απόστασης, βαριές κουβέντες και ψέματα. Τον Α. δεν μπορώ να τον θυμηθώ – όσο και να προσπαθήσω – πριν ερωτευτεί την Κ. Την Κ. δεν μπορώ να την θυμηθώ – όσο και να θέλω να πιστέψω πως είναι ιδέα μου –  να είναι ποτέ ερωτευτεμένη με τον Α. και όχι απλά να συμβιβάζεται. Ο Α. θέλει  να πιστεύει -κάθε φορά- πως περνάνε «μια φάση», πως οι σχέσεις θέλουν θυσίες και να ξέρεις να συγχωρείς και πως κατα βάθος η Κ. είναι ερωτευμένη μαζί του και τον αγαπά. Όταν -στην τελευταία μαλακία της Κ. – μιλήσαμε με τον Α. το μόνο που μου είπε όταν τον ρώτησα αν σκέφτεται καθόλου το ενδεχόμενο να χωρίσουν ήταν: «μερικές φορές μου περνά από το μυαλό, αλλά ρε συ, δεν μπορώ να το τελειώσω…ο χρόνος δένει τους ανθρώπους«.

Η ίδια ακριβώς φράση.

Μου φάνηκε τόσο αστείο όταν το άκουσα, που σχεδόν έβαλα τα γέλια.

Τελικά νομίζω πως και στις δύο περιπτώσεις, και η Χ. και ο Α., έχουν απόλυτο δίκιο.

Ο χρόνος δένει τους ανθρώπους

…και έπειτα τους κρατάει δέσμιους μιας υπόσχεσης και ελπίδας του ενός. Ο Α. και η Χ. δε γνωρίζονται. Ίσως αν τους γνώριζα και έλεγα την ιστορία του ενός στον άλλο να έβλεπαν το προφανές: πως η Χ. είναι το παρελθόν του Α. και ο Α. το μέλλον της Χ.

Εκεί που θέλω να καταλήξω (γιατί θα μπορούσα να γράφω σελίδες πάνω στο θέμα, αλλά δεν θα είχε αξία γιατί οι άνθρωποι που θα έπρεπε να διαβάζουν αυτές τις γραμμές δε θα τις δουν ποτέ) είναι πως υπάρχουν σχέσεις που ξεκινάνε έντονα και άλλες που ξεκινάνε περισσότερο σαν παιχνίδι. Κάποιες που κρατάνε και κάποιες άλλες που σβήνουν πιο γρήγορα και από φωτιά στο κτίριο της πυροσβεστικής.

Και ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο για να δεθούν, για να κάνουν κοινά όνειρα και να αποκτήσουν κοινές αναμνήσεις. Το πιο σημαντικό κομμάτι μιας σχέσης, είναι να μπορείς να λες «ήμασταν με την/τον…» και να ξεκινάς έτσι την εξιστόριση της γιατί η ανάμνηση είναι μισή χωρίς εκείνη/ον. Κρύα και χωρίς ψυχή.

Υπάρχουν όμως και φορές που η θέληση, ο έρωτας, η επιθυμία, ο πόθος και το πάθος του ενός δε φτάνει. Οι σχέσεις είναι σαν τον πηλό: άμορφες και άχρωμες στην αρχή. Για να αποκτήσουν μορφή και χρώμα θέλει την προσπάθεια και των δύο. Όσο θέλει και παλεύει μόνο ο ένας, ότι και να φτιάξει θα σπάσει πριν το ψήσιμο. Και, ειλικρινά, πόσες φορές πρέπει να αντέχει ένας άνθρωπος να μαζεύει τα κομμάτια και να τα κολλάει με προσοχή στη θέση τους πριν καταλάβει πως μερικές φορές, ο πηλός δε θα πάρει ποτέ τη μορφή που θέλει;

Ο χρόνος είναι το μοναδικό πράγμα που χρειαζόμαστε σε όλα τα πράγματα: χρόνο για να μάθουμε, χρόνο για να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε, χρόνο για να κλείσουμε τις πληγές μας, χρόνο…χρόνο…χρόνο. Και είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή που έχουμε σε τόσο μικρή και απροσδιόριστη ποσότητα, τόσο απροσδιόριστη μάλιστα που κανείς μας δεν ξέρει πόση ακριβώς είναι και πού θα πρέπει να την ξοδέψουμε.

Είναι πραγματικά κρίμα να τον σπαταλάμε περιμένοντας ή να τον χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία για να μένουμε κάπου όπου δεν είμαστε (και ίσως δεν ήμασταν ποτέ) πραγματικά καλοδεχούμενοι;

Κανένας άνθρωπος δεν έφτιαξε ποτέ τίποτα από το κενό.

Ίσως, μονάχα, περισσότερο κενό και μερικές πολύ ηλίθιες δικαιολογίες.

(ΥΓ: Α. και Χ…wake up and smell the coffee. It’s cold and bitter. And then… make a new cup.)

—————————————————

Pj Harvey – A Place Called Home (Now is the time to follow through, to read the signs/ Now the message is sent, let’s bring it to its final end…)

Christmas Eve In Neverland

Παραμονή Χριστουγέννων.

Τελικά όσο και να γκρινιάζω για το χαζοχαρούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων, μου αρέσουν, οφείλω να το παραδεχτώ αυτό.

Το στόλισμα του δέντρου ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εορταστική ασχολία. Όχι ότι κάθομαι πια να παρακολουθήσω τα φωτάκια να αναβοσβήνουν, ή περιμένω τα δώρα το πρωί των Χριστουγέννων. Για να ακριβολογήσω, τα φωτάκια αν τα έχω ανάψει μια φορά είναι θέμα και δεν περιμένω δώρα από τον Άγιο Βασίλη πια. Κρίμα…Όχι για τα δώρα. Για τη χαρά της προσμονής.

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Ίσως γιατί είναι ταυτισμένα με το χειμώνα, με το κρύο και την αίσθηση της γιορτής.

Ίσως πάλι γιατί οι τελευταίες μου αναμνήσεις σαν παιδί είναι χριστουγεννιάτικες. Μετά από κάποια συγκεκριμένα Χριστούγεννα, ο κόσμος παρασοβάρεψε ξαφνικά.

Oh, but they were SOME Christmas.

Κάποιες φορές, τα πράγματα εξιδανικεύονται στο μυαλό μας, όσο περνάει ο χρόνος. Οι αναμνήσεις αλλοιώνονται – όχι τελείως, αλλά δεν παραμένουν πιστές στην «καθαρή» πραγματικότητα. Ξεχνάμε μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες που μας είχαν γαμήσει την ψυχολογία τότε, βάζουμε στην άκρη τα προβλήματα που είχαμε τότε στο κεφάλι μας και δε μας άφηναν να χαρούμε τη στιγμή και απλά φτιάχνουμε στο μυαλό μας μια εικόνα κάποιων Χριστουγέννων που μπορεί – στην πραγματικότητα – να μην υπήρξαν ποτέ όπως τα θυμόμαστε.

Σαν το Πνεύμα των Περασμένων Χριστουγέννων να σου πασάρει αψέντι για kiwi και εσύ να χαίρεσαι για ένα παρελθόν κολάζ αναμνήσεων και ευσεβών πόθων.

Αλλά, ΟΚ…και; Πειράζει;

Ενοχλείς κανέναν να θέλεις να θυμάσαι – για μια φορά – μια στιγμή που έχεις στην καρδιά σου και στο μυαλό σα φάρο στο σκοτάδι, πιο λαμπερή απ’ότι μπορεί να ήταν πραγματικά; Είναι αλήθεια τόσο κακό να υποψιάζεσαι πως πίνεις αψέντι αλλά εσύ να γουστάρεις να πιστεύεις πως είναι ακτινιδιο-χυμός-του-Θεού το πράσινο παραισθησιογόνο που καταπίνεις;

Και ναι, μπορεί να μην παίξατε χιονοπόλεμο με τις ώρες στις γύρω πλατείες, όμως αγγίξατε μαζί το χιόνι και αυτό ισοδυναμεί με κάτι μεγαλύτερο από λίγες ώρες παιχνιδιού.

Μπορεί να μη στολίσατε μαζί το δέντρο και τα φώτα στο μπαλκόνι, αλλά ήρθε και τα βρήκε όλα φωτεινά και την είδες να λάμπει από χαρά και ένιωσες αυτό που οι άνθρωποι λένε «μαγεία» των Χριστουγέννων.

Μπορεί να μην πιστεύατε πια και οι δύο στον Αϊ Βασίλη, αλλά τον περιμένατε μαζί μέχρι το πρωί των Χριστυγέννων και ακόμα και αν δεν ήρθε εσείς περιμένατε κοντά στο δέντρο μήπως εμφανιστεί.

Μπορεί να μην πετάξατε μαζί στη Χώρα του Ποτέ, αλλά την είδατε μαζί και δώσατε υπόσχεση πως αν χαθείτε κάποτε θα ξαναβρεθείτε εκεί – δεύτερο αστέρι δεξιά και ευθεία μέχρι το ξημέρωμα.

Στο τέλος της μέρας δεν έχει σημασία πώς ή τι θυμάσαι, αν ήπιες αψέντι ή χυμό, αν το Πνεύμα των Περασμένων Χριστουγέννων σου έφερε χαρά ή γλυκόπικρη ανάμνηση από τις μέρες που πέρασαν, παρά μονάχα ότι θυμάσαι. Όπως θυμάσαι, και ό,τι θυμάσαι.

Σε όλους αξίζουν μερικές καλές αναμνήσεις και μια χούφτα ευτυχισμένες στιγμές – είναι απαραίτητες άλλωστε για να πετάξει κανείς στη Χώρα του Ποτέ όταν του τελειώσει η νεραϊδόσκονη, και εγώ έχω σκοπό να το κάνω αυτό το ταξίδι, ακόμα κα αν χαθώ χίλιες φορές μέχρι να φτάσω εκεί.

Με περιμένει, άλλωστε, εκεί.

—————————————————

Holidays On Ice – Here Comes Your Ride (Goodbye beautiful it’s time/ The daisies are trampled/ It’s such a crime/ You look so far ahead/ And left so much behind…)

Joni Mitchell – A Case Of You ( I remember that time that you told me, you said/ Love is touching souls/ Surely you touched mine/ Cause/ part of you pours out of me/ In these lines/ from time to time…)

Nick Cave & The Bad Seeds – And No More Shall We Part ( And no more shall we part/ It will no longer be necessary/ And no more will I say, dear heart/ I am alone and she has left me…)

Paramnesia (Mixtape #6)

Οι Flaming Lips, στον δίσκο τους The Soft Bulletin του 1999, έχουν ένα κομμάτι που λέγεται «What Is The Light?»

To τραγούδι συνοδεύεται από έναν «υπότιτλο», που συνήθως αποφεύγεται να χρησιμοποιείται γιατί είναι αρκετά μεγάλος.

Συγκεκριμένα ο ολοκληρομένος τίτλος του κομματιού είναι:

What Is the Light? (An Untested Hypothesis Suggesting That the Chemical (In Our Brains) by Which We Are Able to Experience the Sensation of Being in Love Is the Same Chemical That Caused the «Big Bang» That Was the Birth of the Accelerating Universe)

Πολύ μου άρεσε αυτή η υπόθεση.

Αν και το βρίσκω λίγο αντιρεαλιστικό.

Με τον τρόπο που λειτουργεί η αγάπη στο κεφάλι μας, αν το σύμπαν εξαρτιόταν από αυτή τη δύναμη για να κάνει το Big Bang του, θα ήταν ακόμα στη φάση ¨να το κάνω, να μην το κάνω;», «να φύγω ή να μείνω;». Άσε που, με την καταστροφική επίδραση της αγάπης στο μυαλό μας, κατά πάσα πιθανότητα το σύμπαν θα είχε διαβρωθεί πλήρως, τότε.

Αλλά φαντάσου να ήταν λέει αλήθεια…

Χημικές ενώσεις του ερωτα εν δράση, να κινουν το σύμπαν.

————————

Μετά από αρκετό καιρό κατάφερα να ολοκληρώσω το καινούργιο mix tape μου και σας το χαρίζω. Πάρτε το σα χριστουγεννιάτικο δώρο, πάρτε το σα κυριακάτικο δώρο ή σαν άλλο ένα post. It really doesn’t matter. Just as long as you like it.

Paramnesia (Mixtape #6)

1. Regina Spektor – Us
2. Broken Social Scene – Lover’s Spit
3. Devendra Banhart – Insect Eyes
4. Sugarplum Fairies – A Story
5. Earlimart – Before It Gets Better
6. Morcheeba – Enjoy The Ride
7. The Temper Trap – Sweet Disposition
8. Interpol – Direction
9. Jenny Owen Youngs – Fuck Was I
10. DeVotchKa – New World
11. Sister Gertrude Morgan & King Britt – New World in My View

+ Bonus Track: The Flaming Lips – What Is The Light?

Growing Puzzles

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή του καθενός που απλά πρέπει να μεγαλώσει.

Μια μέρα, σαν όλες τις άλλες, ξυπνάς, πλένεις το πρόσωπό σου και ξυρίζεσαι, κάνεις ένα τσιγάρο κα βάζεις τον καφέ στην μηχανή και μετά…συνειδητοποιείς πως δεν είσαι παιδί πια. Εντάξει, δεν είσαι γέρος. Δεν είσαι καν «μεγάλος» με τα στάνταρ της μάνας σου (γιατί δεν μπορείς να φτιάξεις μια ρημαδο-πορτοκαλάδα όταν ξυπνάς;;; ), αλλά ότι και να είσαι…δεν είσαι πια παιδί.

Και τότε σου λείπει η κοπάνα την πρώτη ώρα της Φυσικής. Ο καφές στο μικρό καφέ στην πλατεία με την ιδιοκτήτρια που μοιάζει με τσατσα και τον καφέ-νερόπλυμα. Το τσιγάρο στα κρυφά στην πίσω πλευρά του προαύλιου, με τη διευθύντρια να έρχεται και εσύ να καταπίνεις τον καπνό και να βγάζεις σύννεφα από τα αυτιά. Η σαββατιάτικη βόλτα (γιατί πλέον το Σάββατο είναι άλλη μια – ίδια με τις υπόλοιπες – μέρα και δε σου κάνει κέφι να βγεις). Τα πρώτα φιλιά με εκείνη τη συμμαθήτρια που δε σου άρεσε τελικά και τόσο, και σου άρεσε τελικά πιο πολύ απ’ότι θέλεις να πιστεύεις και που ήταν τα πιο ατσούμπαλα όμορφα φιλιά που έδωσες ποτέ. Η γαλαρία στο πούλμαν της εκδρομής, με τα κορίτσια να τραγουδάνε Καίτη Γαρμπή (χαχαχαχα) και τα αγόρια να επιλέγουν τις «κατακτήσεις» τους.  Η μάνα σου που σε πίεζε να φορέσεις ακόμα ένα πουλόβερ, ενώ ο ήλιος έξω είχε αγκαλιάσει την Άνοιξη. Τα προβλήματα-βουνά και οι αγωνίες-γκρεμοί που φαίνονται τώρα τόσο αστεία. Η βαρετή ώρα των μαθηματικών – στο πίσω θρανίο, στην τάξη δίπλα στις κάλες που οδηγούν στην ταράτσα – να φτιάχνεις εξισώσεις για το σχόλασμα και να βρίσκεις αποτελέσματα δεκαδικούς.

Ναι.

Μερικές φορές με τον καφέ, που δεν είναι νερόπλυμα πια, και το τσιγάρο – την ίδια πάντα μάρκα, γιατί είσαι άνθρωπος της συνήθειας και τις συνήθειές σου τις αγαπάς όπως και αυτές αγαπούν εσένα – καταλαβαίνεις πως δεν είσαι πια παιδί. Και δεν έχει σημασία εκείνη τη στιγμή που ο καφές είναι καλός, τα τσιγάρα δεν είναι πια τζούρες στη ζούλα και μπορείς να τα αγοράσεις χωρίς να ζητάς λεφτά από τους δικούς σου. Σημασία έχει πως κάποτε αυτό το νερόπλυμα ήταν η ζωή σου. Η παρέα, το σχολείο, η εκδρομή, τα πρώτα σου φιλιά, ήταν ο κόσμος σου ολόκληρος. Αυτή τη ζωή αγαπούσες, αυτή τη ζωή ήξερες. Ανέπνεες γι’αυτά και εκείνη σου έδιναν πνοή.

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή του καθενός που απλά πρέπει να μεγαλώσει.

Το ξέρεις.

Με τον ήχο της καφετιέρας και το φρεσκοξυρισμένο σου πρόσωπο να σου θυμίζει πως δεν είσαι πια παιδί, το ξέρεις.

Και δεν είναι ότι θέλεις να το ξαναζήσεις. Γιατί, πραγματικά, δε θέλεις. Η εξίσωση πάντα θα βγαίνει μείον.

Είναι μόνο που, θέλεις να ξέρεις ότι οι φίλοι σου είναι καλά. Μέσα σου πετάς από χαρά όταν μαθαίνεις πως προσπαθούν να μαθαίνουν για εσένα και λένε πως τους λείπεις. Θέλεις να ξέρεις πως η μικρή καφετέρια δίπλα από το πιο Στεγνό Συντριβάνι Του Σύμπαντος, υπάρχει ακόμα και η ιδιοκτήτρια-τσατσά, σερβίρει ακόμα τον ίδιο αηδιαστικό καφέ.

Γιατί, μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν. Να μη μιλάς πια με τις ώρες στο τηλέφωνο και στις πλατείες με τους φίλους που πήρε μαζί της η παιδική σου ηλικία και να μην αγωνιάς πια για το διαγώνισμα στην ιστορία ή για το αν θα σε εξετάσει Φυσική – με την τσίμπλα στο μάτι και ΣΗΜΕΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ που δεν έχεις διαβάσει τίποτα.

Αλλά η ζωή σου είναι ένα παζλ χωρίς τέλος. Και θέλεις να ξέρεις πως τα κομμάτια που έχεις ήδη βάλει στο ταμπλώ, τα κομμάτια που αγαπάς να κοιτάς που και που για να θυμάσαι την εικόνα που φτιάχνεις, είναι ακόμα εκεί.

————-————-————-————-————-

Zero 7 – Futures (feat. José González)

Air – Playground Love

Judging

Οι άνθρωποι λατρεύουν να κρίνουν.

Τρελαίνονται να λένε μεγάλα λόγια, να δείχνουν με το δάχτυλο, να περιθωριοποιούν, να κατακρίνουν, να γελάνε…

Από την άλλη τρελαίνοται όταν κρίνονται. Αρχίζουν τα αυτάρεσκα «σ’όποιον αρέσουμε», παίρνουν το ύφος του αθώου λιθοβολημένου οσιομάρτυρα και κατεβάζουν το κεφάλι και φοράνε την πανοπλία του υπεράνω.

Αυτό όμως που ξεχνάνε πάντα οι άνθρωποι είναι πως κανείς, μα κανείς, δε νοιάζεται πραγματικά για την κριτική τους.

Η κακία και η σπόντα δεν είναι κατόρθωμα, είναι η εύκολη λύση.

Όταν μένουν μόνοι τους, δικαιολογούν τις πράξεις και τα λόγια τους ως ετοιμολογία και εξυπνάδα αλλά ακόμα και οι ίδιο καταλαβαίνουν τη μικρότητα των πράξεών τους. Απλά…την κάνουν γαργάρα και συνεχίζουν – και εσύ και αυτοί.

Σε έναν κόσμο που κινείται πάνω σε δύο άξονες, «αποδοχής» και «κριτικής», οι άνθρωποι επιλέγουν σχεδόν πάντα να «τείνουν να εφάπτονται» στη δεύτερη, σαν ναρκωμένη γραφική παράσταση που δε λέει να ξεκολλήσει από το 0.

Ξέρουμε να κρίνουμε, και το ξέρουμε καλά γιατί μάθαμε να στηρίζουμε τη λογική και τα συναισθήματά μας στην προσπάθεια να αποφυγουμε την κριτκή στους εαυτούς μας.

Μερικές φορές πάλι οι άνθρωποι κρίνουν γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που μπορούν να κάνουν. Ό,τι και να κάνει κανείς, ακόμα και αν σκίσει τη θάλασσα στα δύο, πάντα θα βρεθεί κάποιος να παρατηρήσει πως ειναι βρεγμένο το έδαφος.

Είναι παράλογο αλλά είναι η ανθρώπινη φύση αυτή. Να κρυβόμαστε πίσω από το ασθενικό μας δαχτυλάκι και να χρησιμοποιούμε το άλλο για να «δείξουμε» τα στραβά -ή τα ακατανόητα σε εμάς – των άλλων.

Δε θα πω τις μπούρδες που λένε πάντα οι άνθρωποι σε σχετικά θέματα: «να κοιτάς τα δικά σου στραβά», «μην κρίνεις για να μην κριθείς» ή «να μη σε νοιάζει». Ξέρω πως όλα αυτά, σε έναν ουτοπικό κόσμο θα ήταν αυτονόητα. Ξέρω επίσης πως ζούμε σε έναν κόσμο πολύ μακριά από την ουτοπία αυτή και πως το μοναδικό πράγμα που μπορεί κανείς να ζητήσει από τους ανθρώπους είναι κατανόηση και ανοιχτό μυαλό: μην κρίνεις, ναι. Αλλά όχι για να μην κριθείς. Μην κρίνεις γιατί ποτέ δεν έχεις αρκετά στοιχεία για να το κάνεις. Δεν ξέρεις τη ζωή, τις εμπειρίες και τους πόθους του συνανθρώπου σου. Δεν έχεις αρκετές πληροφορίες για να αρχίσεις να καταδικάζεις. Αν δεν μπορείς ή δε θέλεις να επαινέσεις – και αυτό είναι αναυθαίρετο δικαίωμά σου – τουλάχιστον, κράτα την άποψή σου για τον εαυτό σου. Γιατί το να ζει τη ζωή του ο άλλος όπως θέλει είναι δικό του αναυθαίρετο δικαίωμα.

Γι’αυτό, την επόμενη φορά που θα θελήσετε (ή θα θελήσουμε, για να μη βγάζω την ουρά μου απ’έξω) να κριτικάρουμε τη ζωή, τον τρόπο, τις επιλογές και τις επιθυμίες ενός ανθρώπου, θα πρότεινα να το σκεφτούμε καλύτερα.

Γιατί κανείς δε μας ρώτησε – κανείς ποτέ δε μας ρωτάει – ποιά είναι η άποψή μας. Και από τη στιγμή που ο άλλος δεν ενδιφέρεται για την άποψή μας, η γνώμη ή η δική μας οπτική, δεν είναι παρά ένα κουτσομπολιό, μια κακία ή -πιο απλά- μια άποψη που δεν έχει καμία, μα καμία σημασία, ισχύ ή  ενδιαφέρον.