Seven Devils

Advertisements

Το Πορδοτράγουδο της Ημέρας

Το παρακάτω τραγούδι είναι ο λόγος που

α) Θέλω να βάλω μπατονέτες στ’αυτιά μου και να τις πιέσω μέχρι να αγγίξουν εγκεφαλικά κύτταρα (όσα απέμειναν)

β) Να σταματήσω να μιλάω στους μισούς μου γνωστούς που το ποστάρουν παντού

γ) Να κάνω report το video στo youtube (αλλά δεν έχουν ως αιτιολογία το κακό γούστο)

δ) Να κάνω τα CD μου σουβέρ, σε μια μάταιη προσπάθεια να διασώσω την τιμή τους από το διασυρμό του να υπάγονται στην ίδια κατηγορία (μουσκά CD) με το παρακάτω

Change

Αλλάζω, αλλά δεν αλλάζω όπως περίμενα.

Ευχόμουν (ή ήλπιζα… ή πίστευα… ή νόμιζα) ότι μεγαλώνοντας θα απέβαλα τις συνήθειες του παρελθόντος. Οτι η εμπειρία του να μεγαλώνεις είναι αρκετή για να εξορίσεις όσα σε κάνουν να εξοργίζεσαι με τον εαυτό σου.
Αλλά ίσως να έκανα λάθος.

Damaged Goods (Handle With Care)

«We are all damaged.
We carry our wounds through life and eventually they kill us.»

Όταν ήμουν μικρός είχαμε μια κουζίνα στο χωριό μου, από εκείνες τις παλιές με τα μάτια και τα καπάκια στα μάτια και όλα τα χρώματα της πλάσης πάνω της. Άλλο χρώμα φωτάκι για το φούρνο, άλλο χρώμα για τα μάτια, άλλο για το φως του φούρνου. Δε θυμάμαι μάρκα αλλά θυμάμαι πως ήταν αρχαία. Μια μέρα καθώς έπαιζα έσπασα δύο από τα κουμπιά που άναβαν τα μάτια. Οι παππούδες μου δε με μάλωσαν ούτε την πέταξαν. Συνέχισε να λειτουργεί – κάποιες άλλωστε από τις «δυνατότητές» της δεν είχαν επηρεαστεί καθόλου – απλά δε λειτουργούσε τόσο καλά όσο άλλες, αν και αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι ήταν πια τόσο παλιά που δεν έφταιγε μονάχα η δική μου απροσεξία για τη γενικευμένη «ζημιά» της. Δεν ήθελαν να την πετάξουν και δε μπορούσαν άλλωστε και να την πουλήσουν γιατί ποιός θα αγόραζε κάτι προβληματικό;

Κατά κάποιο τρόπο, πιστεύω πως και οι άνθρωποι λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο.

A Terrible Love

Υπάρχει ένα παράξενο είδος μελαγχολίας στις παλιές φωτογραφίες.

Όχι δεν αναφέρομαι στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ούτε στις ιμιτασιόν Instagramed φωτογραφίες που έχουν γεμίσει τον τόπο – τις οποίες δεν καταλαβαίνω έτσι κι αλλιώς, γιατί να θέλει κανείς να κάνει μια ανάμνηση ή μια εικόνα «φτιαχτά» ξεφτισμένη; Δεν το κάνει αρκετά καλά ο χρόνος αυτό;

Αναφέρομαι στη μελαγχολία που κρύβουν οι φωτογραφίες από το σχολείο, την πενταήμερη ή μια οποιαδήποτε εκδρομή με τους φίλους μας ή τους ανθρώπους που αγαπάμε. Είμαι σίγουρος πως δεν είναι και πολλοί από εμάς που οι φωτογραφίες τους αυτές είναι ασπρόμαυρες ή sepia, τουλάχιστον όχι χωρίς τη βοήθεια του Photoshop.