Να ζείτε τις κάβλες σας νωρίς, παιδιά…

Σε κάποιους παίρνει 16 , σε κάποιους 25…. εμένα μου πήρε 35 χρόνια για να ανακαλύψω πόσο πολύ η φάση του «falling» στο «falling in love» μοιάζει με το να τρέχεις με 120 km/h προς τον τοίχο.

Γιατί κάνω μαλακίες;

Γιατί ενώ ξέρω τι θα γίνει, γιατί ενώ όλα τα σημάδια μου δείχνουν τι θα γίνει, εγώ παίζω με την ίδια αφέλεια που ένα μικρο θήραμα παίζει με τον κυνηγό του;

Είναι ιδέα μου ή μεγαλώνοντας δυσκολεύεσαι διπλά να τιθασεύσεις τις επιθυμίες σου;

Είναι άραγε οι πρώτες λευκές τρίχες στα μαλλιά που σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν αξίζει τελικά να αντιστέκεσαι σε αυτά που θέλεις; Στα 20 έχεις ίσως άλλα να χάσεις και σίγουρα κουβαλάς την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αναβάλεις τα πάντα για αργότερα.

Καταστροφικές κάβλες; πού να μπλέκεις…

Μεγάλους έρωτες; άσε μωρε τώρα δεν είναι ώρα…

Να αφεθείς να νιώσεις κάτι δυνατό; όχι ρε συ, γιατί να το ρισκάρεις…

Οπότε μέχρι να το πάρεις χαμπάρι το αργότερα έχει έρθει και εσύ βρίσκεσαι να σφυρίζεις ανέμελα χορεύοντας ανάμεσα στους κυνόδοντες του κυνηγού. Μια δαγκωνιά και έγινες ανάμνηση.

Να τις ζείτε τις κάβλες σας νωρίς, παιδιά.

Μην αναβάλετε κάτι για το οποίο ξέρετε εκ των προτέρων ότι δε φτάσει Π-Ο-Τ-Ε η στιγμή να πείτε «ΟΚ τώρα ναι, τώρα είμαι έτοιμος για εσένα, μεγάλη κάβλα, να εξελιχθείς σε τρομερό, παθιασμένο Έρωτα και να με καταστρέψεις ψυχή τε και σώματι».

(…άσε που και να το πείτε, σιγά που τότε θα έρθει να σας βρει…)

Γιατί διαφορετικά σε βρίσκουν τα Θέλω σου απρόσκλητα, ένα αφόρητα ζεστό απόγευμα μεσοβδόμαδα, σε στριμώχνουν στις γωνίες του σπιτιού σου και δεν γλιτώνεις ούτε με όλη την καπνοπαραγωγή των Ζωνιανών..