Aς ξεκαθαρίσουμε κάτι:
Όλοι γεννιόμαστε άθεοι.
Η θρησκεία την οποία θα ακολουθήσουμε εξαρτάται καθαρά από την εποχή, τη χώρα και την οικογένεια που θα τύχει να γεννηθούμε.
Τα μωρά όταν γεννιούνται δεν είναι ούτε Χριστιανοί, ούτε Μωαμεθανοί, ούτε Βουδιστές, ούτε τίποτα άλλο. Η θρησκεία που θα μάθουμε ως «αληθινή» για ένα μεγάλο – και σημαντικό για τις επιλογές μας – μέρος της ζωής μας εξαρτάται καθαρά από αυτά που προανέφερα.
Υπο αυτή την έννοια λοιπόν, όταν κάποιος σε ρωτάει «πότε έγινες Άθεος;» η ερώτηση που κάνει είναι λάθος. Η σωστή θα ήταν «πότε ξαναέγινες (ή έστω συνειδητοποίησες) ότι είσαι Άθεος;»
Ως Άθεος* λοιπόν, επιτρέψτε μου να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις/σχόλια που ακούω συχνά με την ελπίδα κάποια μέρα να μη χρειάζεται πλέον να απολογούμαστε για αυτό.
Πότε έγινες Άθεος;
Όπως προείπα δεν έγινα, ξαναέγινα. Αλλά αν έπρεπε να το τοποθετήσω κάπου χρονικά, θα έλεγα στα 18-19 μου, όταν έμαθα τι λένε και οι υπόλοιπες θρησκείες. Και όχι, το μικρό απόσπασμα στο βιβλίο των θρησκευτικών που απλά ανέφερε τις θρησκείες και μας εξηγούσε επιγραμματικά γιατί κάθε άλλη θρησκεία πέρα από τη δική μας έχει τόσο φριχτά λάθος οπτική για το Θεό, δε μετράει ως «γνώση άλλων θρησκειών». Και ήταν τότε που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλες οι θρησκείες πάνω κάτω λένε το ίδιο πράγμα: μιλάνε για μια αγάπη μέσα από κανόνες και κλεισμένη σε καλούπια. Διδάσκουν ότι είσαι αμαρτωλός απλά και που αναπνέεις και πως αν δεν ακολουθήσεις κατά γράμμα το δρόμο που περιγράφει το ιερό σου βιβλίο, τότε θα καίγεσαι για πάντα στην (όποια) Κόλαση.
Τι είναι η θρησκεία για εσένα;
Θρησκεία είναι η οικειοθελής αναστολή της κριτικής σκέψης.Σε αυτό, τουλάχιστον νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε. Η θρησκεία απαιτεί πάντα πίστη. Η πίστη είναι η αποδοχή πραγμάτων που δε μπορείς να δεις, να αγγίξεις ή να αποδείξεις σε ένα εργαστήριο. Και δε μου αρκεί αυτό. Δε θέλω να βασίσω όλη μου τη ζωή, όλα μου τα πιστεύω και όλα όσα είμαι ή θα γίνω ποτέ σε κάτι που μπορεί να ισχύει και μπορεί και να είναι ένα παραμύθι.
Είστε υποκριτές. Το παίζετε Άθεοι γιατί είναι μόδα και με την πρώτη δυσκολία αρχίζετε τα «βοήθεια, Θεούλη μου».
Για να σου πω την αλήθεια, από τότε που αποκαλώ τον εαυτό μου «Άθεο» ποτέ δε μου έτυχε κάτι τόσο τραγικά σημαντικό ώστε να χρειαστεί να παρακαλέσω τον παλιό μου Θεό να με βοηθήσει. Ίσως όμως να είμαι «faux» Άθεος και αν ποτέ μου τύχει κάτι απίστευτα σημαντικό να ξαναγυρίσω στο «βόηθα Θεούλη μου». Εξ’αλλου η δύναμη της συνήθειας είναι πολύ μεγάλη και είναι πιο εύκολο το «Βόηθα Παναγιά» από το να κάνεις κάτι από μόνος σου. Αμφιβάλλω, αλλά δε μπορώ να αποκλείσω τίποτα. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να σε διαβεβαιώσω πως το γεγονός πως εγώ μπορεί να είμαι αληθινός ή μούφα Άθεος δεν αλλάζει την πραγματικότητα ότι υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν χωρίς ποτέ να παρακαλέσουν τον όποιο Θεό τους έμαθαν για τίποτα. Το ξέρω γιατί τους έχω δει και έχω ζήσει μαζί τους με κάποιους εξ αυτών μέχρι και τις τελευταίες τους στιγμές. Οπότε υπάρχουν πραγματικοί Άθεοι, ασχέτως που μπορεί να υπάρχουν και υποκριτές.
Είστε ανήθικοι γιατί χωρίς τη θρησκεία, οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του καλού και του κακού.
Μέγα λάθος.
Η όποια ηθική του μέσου Άθεου δεν είναι χειρότερη από αυτή του μέσου Χριστιανού, Βουδιστή ή Παγανιστή – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Και εξηγούμαι:
Πρώτα απ’όλα, ο κόσμος δε μπορεί να γίνει ποτέ αγγελικά πλασμένος γιατί…απλά δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Θα υπάρχουν πάντα τέρατα, θα υπάρχουν πάντα ήρωες και θα υπάρχουν πάντα και οι υπόλοιποι που πέφτουν κάπου στο ενδιάμεσο. Αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης μας, όχι της θρησκείας που ακολουθούμε. Το να είσαι κακός ή καλός άνθρωπος δεν είναι «κληρονομιά» και αποκλειστικό προνόμιο καμιάς θρησκείας.
Με αυτό ως δεδομένο, το να κάνεις το καλό και το ηθικό – που νομίζω μπορούμε να παραδεχτούμε όλοι ότι είναι πιο δύσκολο τις περισσότερες φορές από το ανήθικο και το κακό – και να το κάνεις χωρίς το φόβο μιας αιώνιας τιμωρίας αλλά απλά επειδή πιστεύεις πως βοηθώντας τους συνανθρώπους σου, βοηθάς για έναν καλύτερο κόσμο, στα δικά μου μάτια είναι κλάσεις ανώτερο ηθικά από το να το κάνεις γιατί «ο Θεός σου σε διέταξε» ή για να κερδίσεις κάποιο είδος αιώνιας ανταμοιβής.
Μα η θρησκεία είναι μια παρηγοριά για τον κόσμο.
Αναμφίβολα.
Δεν ξερω γιατί οι περισσότεροι θρησκευόμενοι πιστεύουν ότι σκοπός της ζωής ενός Άθεου είναι να κάνει όσους περισσότερους Χριστιανούς, Άθεους σαν και εκείνον. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως… δε μας νοιάζει καθόλου. Δεν είμαστε «cult», δεν είναι σκοπός της ζωής μας να σε προσηλυτίσουμε. Εν αντιθέσει με τις οργανωμένες θρησκείες, όσο οι νόμοι που φτιάχνονται και η δική μας ζωή γενικότερα δεν επηρεάζεται από τις δικές σου πεποιθήσεις, είμαστε μια χαρά ευτυχισμένοι και πρόθυμοι να συνυπάρχουμε ειρηνικά. Άλλωστε και να θέλαμε να σε προσηλυτίσουμε, δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε γιατί αντίθετα με την όποια θρησκεία που σου ζητάει να πιστέψεις κάτι, με συγκεκριμένο τρόπο και χωρίς γιατί, το να είσαι Άθεος σημαίνει το να ρωτάς, χωρίς όρια και με πολλά γιατί. Και το να θέλεις να ρωτάς γιατί, δεν μαθαίνεται.Το ξέρουμε λοιπόν οτι είναι «παρηγοριά» για κάποιους. Εκεί που έχουμε πρόβλημα είναι όταν η «παρηγοριά» η δική σου νομοθέτει, δικάζει, καταδικάζει και οριοθετεί τις δικές μας ζωές. Και αυτό η θρησκεία το κάνει από καταβολής κόσμου.
Έγινες Άθεος γιατί ο Θεός δε σου έκανε τα χατίρια/δε σου απάντησε τις προσευχές;
Όχι. Έγινα Άθεος για πολλούς λόγους αλλά όχι γιατί δε μου κάνανε τα χατίρια. Δεν είμαι παιδάκι. Δε θυμώνω χτυπώντας τα πόδια μου στο πάτωμα όταν η ζωή δε μου τα φέρνει όπως θέλω και δεν έγινα Άθεος γιατί ο Θεός δε μου έδωσε 4δις ευρώ.
«Μα η Αγία Γραφή/το Κοράνι λέει…»
Επέτρεψέ μου να σε σταματήσω κάπου εδώ…
Όταν η επόμενη φράση που πας να πεις σε έναν Άθεο (ή σε έναν αλλόθρησκο γενικά) ξεκινάει με κάποια μορφή της παραπάνω ατάκας σχετικά με το ιερό σου βιβλίο, η ανταπόκριση που θα έχεις είναι αντίστοιχη με το να του πεις ότι το λέει η Queen of Hearts στο Alice in Wonderland. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να προσβάλλω την πίστη σου, αλλά κατάλαβε σε παρακαλώ πως αυτά που για εσένα είναι λόγια του Θεού, για έναν Άθεο είναι απλά λόγια.
Αν θέλεις να με πείσεις για κάτι χρησιμοποίησε γεγονότα και αποδείξεις. Που – για τα περισσότερα από αυτά που θα ήθελες να πείσεις έναν Άθεο – δε μπορείς να το κάνεις.
Οπότε απλά ας αποφεύγουμε τα «το λέει το Ιερό μου βιβλίο», γενικότερα.
Είναι τόσο κακό να πεις σε έναν άθεο, «Θα προσεύχομαι για εσένα»;
Αν σημαίνει «εγώ πιστεύω και σ’αγαπάω και γι’αυτό θα προσεύχομαι για την ευτυχία σου», όχι.
Αν σημαίνει «θα προσεύχομαι να πιστέψεις σαν κι εμένα και να αλλάξεις στην πορεία αυτό που είσαι», τότε ναι.
Θεωρείς ότι το να είσαι Άθεος σου δίνει το δικαίωμα να προσβάλλεις αυτά που πιστεύω εγώ;
Σε καμία περίπτωση. Αυτό που πάντα λέω είναι ότι δε με νοιάζει σε τι πιστεύουν οι άνθρωποι γύρω μου. Πιστεύεις στο Χριστό; Ωραία. Πιστεύεις στο Βούδα; Επίσης. Πιστεύεις στον Αλλάχ; Τέλεια! Πιστεύεις στο Δία; Πάμε για σπονδή! Πιστεύεις ότι το ψυγείο σου είναι Θεός; Μαζί σου!
Και όσο ο Χριστός, ο Αλλάχ, ο Βούδας, ο Δίας ή το… ψυγείο σου δεν αποφασίζουν για εμένα χωρίς εμένα, θα συνεχίσω να υποστηρίζω το δικαίωμά σου να πιστεύεις όπου θέλεις.
Γιατί μισείτε αυτούς που πιστεύουν;
Επίσης μεγάλο λάθος.
Δε μπορώ να μιλήσω για όλους τους Άθεους – προφανώς, κάποιοι σας μισούν όσο τους μισείτε και εσείς – αλλά εγώ δε σε μισώ. Χαίρομαι όταν οι άνθρωποι που αγαπώ που τυχαίνει να είναι πιστοί είναι ευτυχισμένοι δεχόμενοι ως δεδομένα κάποια πράγματα τα οποία δε μπορούν να εξηγηθούν σε ένα εργαστήριο ή να τα πιάσουν ή να τα δουν. Αλλά εμένα δε μου αρκεί. Λυπάμαι αν αυτό σε κάνει να θεωρείς πως σε μισώ, γιατί πολύ απλά δεν ισχύει.
Αλλά – και το επαναλαμβάνω για εκατοστή φορά, γιατί αυτό είναι όλο το ζουμί – όταν οι αποφάσεις της κυβέρνησης της χώρας μου, όταν ο τρόπος που ζω τη ζωή μου εγώ και τα παιδιά μου και η παγκόσμια σταθερότητα των ανθρωπίνων σχέσεων διαταράσεται απλά γιατί «έτσι σου είπε ο Θεός» να κάνεις, τότε ναι, αρχίζω να σε αντιπαθώ. Και όταν επιμένεις να μην καταλαβαίνεις γιατί έχουμε ίσα δικαιώματα στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και με αναγκάζεις να καταπιέζω τα «δεν πιστεύω» μου γιατί εσύ πιστεύεις, αρχίζω να θυμώνω άγρια. Και, τελικά, όταν σπέρνεις το μίσος στο όνομα μιας θρησκείας «της Αγάπης», όταν με βάζεις να πληρώνω εγώ τους ιερείς σου και προσπαθείς να πας τον κόσμο σε έναν νέο Μεσαίωνα, τότε ναι, αρχίζω να σε μισώ κανονικά και με το νόμο.
Γιατί μισείτε τόσο τη θρησκεία;
Για αυτό.
Και γι’αυτό.
Και γι’αυτό
και πολλά άλλα.
Όπως θα καταλαβαίνεις και όπως λέει και μια γνωστή φράση, δεν έχω πρόβλημα με το Θεό σου, έχω πρόβλημα με το Fan Club του.
Είναι λάθος να κρίνεις τη θρησκεία από τα λάθη που κάνει η εκάστοτε εκκλησία.
Χμ, είναι;
Ίσως. Αλλά δε μπορώ να πιάσω το Θεό σου να του κάνω μήνυση για τους εκπροσώπους του στη Γη. Μπορώ όμως να πιάσω εσένα και να σε ταρακουνήσω μπας και καταλάβεις κάποτε ότι είναι άλλο πράγμα αυτό που πιστεύεις και άλλο πράγμα τα κτίρια και οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτόν τον τομέα. Τα πιστεύω σου – όσο δεν ρίχνουν την κοινωνία πίσω στο Μεσαίωνα, θα τα σεβαστώ. Την υπεροψία, τον υλικό πλούτο, τις πολιτικές επιδιώξεις και την υποκρισία της εκκλησίας, όχι.
* O Άθεος πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός. Ο Αγνωστικιστής παραδέχεται ότι δε μπορεί να αποδείξει ούτε ότι υπάρχει ούτε ότι δεν υπάρχει. Υπό αυτή την εννοια, θεωρώ τον εαυτό μου Αγνωστικιστή. Όμως, για εμένα, το δια ταύτα παραμένει ίδιο: καμία από τις δύο ομάδες δε ζουν τη ζωή τους με βάση το πώς θα κάνουν το Θεό τους υπερήφανο, πώς θα πάνε στον Παράδεισο κτλ. Άρα, for all intents and purposes, προσωπικά για εμένα οι έννοιες είναι τόσο κοντά στις επιπτώσεις του στη ζωή του ανθρώπου που τις θεωρώ ταυτόσημες. Αν διαφωνείτε με τους ορισμούς, απλά όπου «Άθεος» βάλτε «Αγνωστικιστής».
The story of everything... 
Σχολιάστε