Αν αναρωτηθήκατε ποτέ ποιοί θα μπορούσαν να είναι οι στίχοι του τραγουδιού που θα περιέγραφε σε 4 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα όλα όσα περνάνε από το μυαλό μου καθημερινά, σας τους έχω εδώ…
Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,
μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,
τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,
ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε.
Τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,
έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,
πίνουν, καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,
όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου ‘ χει μείνει,
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.
Σαν παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιείς,
να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,
πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δείς,
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιούν,
κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου ‘ χει μείνει,
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.
Ασπιρίνη – Νατάσσα Μποφίλιου, Κώστας Τσίρκας & Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Δε μου αρέσει ιδιαίτερα η ελληνική μουσική. Αυτό λογικά θα το έχετε καταλάβει και από τα τραγούδια που ανεβάζω σε κάθε post μου.
Ωστόσο, υπάρχουν μερικά τραγούδια που λες και γράφτηκαν για εσένα, που σου μιλάνε και σε κάνουν να νιώθεις μια ζεστασιά μέσα σου. Που γράφτηκαν με τσιγάρο και ποτό και που πρέπει να τα τιμούμε ακούγοντάς τα με τσιγάρο και ποτό και προσοχή στον στίχο.
Την «Ασπιρίνη» είχα την τύχει να την ακούσω ζωντανά από τη Νατάσα Μποφίλιου με την ζεστή φωνή της και θυμάμαι εκείνη την αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης που με είχε κατακλύσει. Λες και όλα με κάποιον τρελό και αδιόρατο τρόπο θα πήγαιναν ανεξήγητα καλύτερα, απλά και μόνο γιατί υπάρχουν κάποιοι που σε καταλαβαίνουν, που περνάνε τα ίδια, που ξέρουν γιατί νιώθεις σκατά τις 3 στις 4 ώρες και γιατί, μερικές φορές, μπορεί να είσαι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα…
Τα τρία αυτά νέα παιδιά, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κώστας Τσίρκας και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, δεν είναι group. Είναι τρεις φίλοι που ένωσαν την αγάπη τους για τη μουσική και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους album Εκατό Μικρές Ανάσες…
Οι ήχοι στο album είναι (τουλάχιστον!) ελπιδοφόροι. Ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω νέα παιδιά στην Ελλάδα να ΜΗΝ ενδιαφέρονται με το ποιόν θα πρέπει να … για να μπουν στο Fame Story ή στα παρεμφερή ριαλιτοπαίχνιδα και να ΜΗΝ κόβουν τις φλέβες τους θεωρώντας πως το ότι τους έγραψε ο κ. Φοίβος/ Καρβέλας/ Αγνωστος Χ (όπου άγνωστος Χ, βάλε όλους τους ξοφλημένους κακομοίρηδες που γράφουν «στην υγειά της επόμενης» και «κρίση, με πιάνει κρίση») είναι τόσο σημαντικό, σαν να τους κάνουν support οι Radiohead, οι Beatles και ο Elvis Presley μαζί!
Τα τραγούδια είναι καλά. Το ίδιο και η μουσική. Δεν είναι όμως και τέλεια. Τόσο οι ενορχηστρώσεις όσο και η ερμηνεία των τραγουδιών «φωνάζει» πως πρόκεται για πρώτη (ελπιδοφόρα, nonetheless) δουλειά. Θα τους κατέτασα στην έντεχνη ελληνική pop.
Think. Provoke. Stay Alert.
The story of everything... 
τρέφω αντανακλαστικό μίσος για το 90% της so-called «ελληνικής σκηνής» -ιδιαίτερα στο θέμα της pop η όλη φάση πάσχει από χρονήσασα αρτηριοσκλήρωση
but i’ll give this song a chance 🙂
Τι σε έχει πιάσει και αναπολείς; αν και χρειάζεται που και που, δεν αντιλέγω…
@ Razz: Στο είπα. Μην περιμένεις Radiohead. Πιο πολύ πρόσεξε τους στίχους και τη φωνή της κοπέλας.
@ ΣεΞπΥρ: Τι να πω; Ο καιρός, η περίοδος; Τα κουφά που μου συμβαίνουν τελευταία;; Δεν ξέρω γιατί αναπολώ…
au contraire -αν έμοιαζε με Radiohead εποχής μετά Pablo Honey ήταν που θα το έκλεινα αυτο-στιγ-μής!
Μμμμ… σύμφωνοι. Μετά από κάποιο φάση παραγίνανε πειραματικοί. Αλλά πάντα είχαν κάτι να πουν (σε αντίθεση με ΠΟΛΛΟΥΣ άλλους). Εγώ θα του έδινα μια ευκαιρία αν ήταν μέχρι και από το Amnesiac, πάντως. Ακόμα και αυτό είχε τα «You and Whose Army?», «Knives Out» και «Pyramid Song» (αγαπημένα κομμάτια, από του Ραδιοκέφαλους) 🙂
Μπορεί τελικά να σε καταλαβαίνουν περισσότεροι άπο οσοι νομίζεις, Το να κλείνεσαι στον εαυτό σου, πονάει περισσότερο.
Πολύ με άρεσε…
τον τελευταίο καιρό (μισο χρόνο) ψαχνω που και που τα της ελληνικής μουσικής (όσο μπορούμε να πούμε οτι υπάρχει αυτή) και πραγματικά θέλει….
ΠΟΛΥ ΨΑΞΗΜΟ !
Αυτο ήταν απλά … ένα τραγούδι για … εμας, τον καθένα απο εμάς!
Αν και θα συμφωνήσω με τον razz για την αρρώστια της ελληνικής μουσικής(ειδικά από τη στιγμή που ακούω μια άκρως αντίθετη σκηνή), και έχοντας υπόψιν τι μουσική ανεβάζεις στα ποστ σου, θα έλεγα ότι για να το ανεβάζεις, κάτι θα ξέρεις εσυ. Εσωτρικό τραγούδι, ξέρεις, για εκίνες τις στιγμές που δεν θέλω κανέναν δίπλα μου..
εσωτερικο & εκείνες..Βιάστηκα λίγο
οκ. το κατέβασα στη δουλειά και το άκουσα στο λεωφορείο, καθώς γυρνούσα σπίτι.
πως μου φάνηκε;
And then I looked up at the sun
And I could see
Oh, the way that gravity turns for you and me
And then I looked up at the sky and saw the sun
And the way that gravity pulls on everyone
On everyone…
ΥΓ. το κομμάτι έχει πολλές τεχνικές αδυναμίες αλλά μάλλον αυτό το κάνει σπέσιαλ. θένξ μέητ 🙂
«» Λες και όλα με κάποιον τρελό και αδιόρατο τρόπο θα πήγαιναν ανεξήγητα καλύτερα, απλά και μόνο γιατί υπάρχουν κάποιοι που σε καταλαβαίνουν, που περνάνε τα ίδια, που ξέρουν γιατί νιώθεις σκατά τις 3 στις 4 ώρες και γιατί, μερικές φορές, μπορεί να είσαι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα…»»
….kai den einai autos enas logos gia na niwthoume super?????? ola tha pane kala…. arkei na ta blepoume apla… sto mikrokosmo mas k parea mono me autous pou mas katalabainoun!..k den einai kapoioi… einai polloi! 😉
kalhnuxta
*****
Μήπως να άκουγες και το Εν λευκώ? Το καινούργιο τραγούδι της Νατάσσας σε ό,τι πιο άρτιο στιχουργικά έχει γράψει ο Γεράσιμος και σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη. Τελευταίο Σάββατο του Μάρτη στον Ιανό. Κοπιάστε. Ηδη κυκλοφορεί σε σίγκλ. Αν είσαι φαν της Ασπιρίνης, το καινούργιο είναι Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Ο!!!
To τραγούδι βρίσκεται στο σιγκλ που κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο με γενικό τίτλο «Εν λευκώ». Περιέχει 2 τραγουδια, το «Εν λευκώ» και την «Συννεφιά», προπομπό για την επόμενη δισκογραφική δουλεία της Νατάσσας σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη. Για τους ανυπόμονους πάντως προτείνω το τελευταίο live των παιδιών Σάββατο βράδυ στις 10 στο βιβλιοπωλείο Ιανός στη Σταδίου. Κάτι εναλλακτικό για αυτό το Σαββατόβραδο λοιπόν? Μπας και μπει κάπως αλλιώς αυτή η Άνοιξη?
@ ocsoul: Γι’ αυτό (με όλους εσάς εδώ) νοιώθω καλύτεραι, βλέποντας υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα. Τουλάχιστον δεν είμαι το μόνο φρικιό… :p
@ Balidor: Και όμως, υπάρχουν πολύ καλές προσπάθειες. που όμως δεν πουλάνε όσο η κυρίες Βανδή και Βίσση και γι’αυτό δεν προωθούνται όπως πρέπει. Και δεν είναι αυτό που με στεναχωρεί. Αυτό συμβαίνει παντού στον κόσμο. Αυτό που πραγματικά μου τη δίνει είναι πως οι Έλληνες δεν «ψαχνόμαστε» λίγο παραπάνω, αλλά τρώμε ό,τι μας πασάρουν…
@ lifewhispers: Πιο εσωτερικό δε γίνεται…
@ Razz: Aren’t our weaknesses the things that make us special?
🙂
@ Bερενίκη: Ο μικρόκοσμός μας είναι το τελευταίο μας καταφύγιο. Εκεί που πάμε για να ξεφύγουμε από τη φασαρία του υπόλοιπου κόσμου. Φοβάμαι, όμως, πως είναι ένα πολύ μοναχικό μέρος.
@Αντώνη: Thanks για την πρόταση. Προσπάθησα να το βρω να το κατεβάσω από κάπου πριν πάω σε κάποιο δισκοπωλείο, αλλά ατύχησα. Θα το βρω όμως. Γιατί ήταν ένα από τα πιο όμορφα απροσδόκητα live της ζωής μου και αυτό γιατί δεν περίμενα τίποτα και όμως κέρδισα πολλά χωρίς να το περιμένω.