Curtain Call

 

Οφείλω να παραδεχτώ κάτι πριν ξεκινήσω αυτό μου το post.

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στους αποχωρισμούς

Πάντα μου έβγαιναν πιο αδιάφοροι ή πιο συναισθηματικοί απ’ ότι πραγματικά ήθελα. Οι αποχαιρετισμοί είναι σα να διοργανώνεις surprise party στον κολλητό σου. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα δακρύσει από τη συγκίνηση ή θα αδιαφορήσει πλήρως.

Απ’την άλλη fuck it…who cares?

Αυτός είναι ο δικός μου αποχαιρετισμός στα όπλα και δε δίνω μία…

The Story of Everything is rolling down its curtains…

The Ages of Life

Όταν σκέφτομαι τη ζωή – τη δική μου, τη δική σου και κάθε άλλου ενδιάμεσα – μου αρέσει να την τοποθετώ σε μια νοητή ευθεία όπως αυτή των περιόδων της ιστορίας. Γιατί, εδώ που τα λέμε, μπορεί να μιλάμε για την πορεία μίας μονάχα ζωής αλλά τι είναι οι ιστορικές περίοδοι αν όχι ένας ωκεανός ανθρώπινων ζωών;

(You Don’t Really) Know Thyself

Είναι πολλά αυτά που μαθαίνεις για τον εαυτό σου μεγαλώνοντας.

Τις παραξενιές που δε λένε να ξεκολλήσουν από το πετσί σου, τον ωκεανό δυνατοτήτων που φυλάς μέσα σου (για ποιόν άραγε;), αυτά που σε κάνουν να γελάς και αυτά που σε κάνουν να θες να σπάσεις ό,τι γυαλικό υπάρχει σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια, το γεγονός πως είσαι ο χειρότερος εχθρός και ο καλύτερος φίλος σου και οι δύο πλευρές είναι πάντα σε πόλεμο, την Αχίλλειο πτέρνα σου και όλα αυτά τα όρια που δε μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις.

Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο στα φευγάτα χρόνια της εφηβείας σου ή στα πρώτα σου βήματα στην ενήλικη ζωή, πιθανότατα θα νομίζεις πως εσύ ξέρεις τον εαυτό σου απόλυτα.

Αλλά κάνεις λάθος.

The Politics of Politics

Μεγαλώνοντας, η πολιτική δεν είχε θέση στις «καλές» συζητήσεις των ανθρώπων.

Ίσως έφταιγε η μεταπολίτευση ή ίσως απλά οι γονείς και οι παππούδες μας να βαρέθηκαν (ή να βολεύτηκαν), αλλά τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν παιδί, οι πολιτικές συζητήσεις ήταν πάντα επιφανειακές και άνοστες. Δεν υπήρχε ανταλλαγή απόψεων, υπήρχε το τρίπτυχο «πολιτική άποψη – κούνημα κεφαλιού συνομιλητή – αλλαγή συζήτησης»

Για τους πολύ νεότερους αλλά και για τους μεγαλύτερους από εμένα, η γενιά μου, η γενιά Y, είχε διδαχθεί κατά μεγάλη πλειοψηφία από την προηγούμενη γενιά πως οι πολιτικές συζητήσεις στο τραπέζι – όπως και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του σπιτιού για να ακριβολογούμε – ήταν σα να συζητάς για τη σπαστική κολίτιδα εν ώρα φαγητού: αγενές και τόσο αδιάφορο που μετά από λίγη ώρα κατέληγε αφόρητα βαρετό. «Who cares?», ελληνιστί «ωχ, αδερφέ όλοι ίδιοι είναι».

Aυτοακρωτηριασμοί

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις στην ψυχολογία είναι πως πρέπει να είσαι έτοιμος να κοιτάξεις τα προβλήματά σου κατάματα πριν αποπειραθείς να τα διορθώσεις.

Όλοι έχουμε τους δαίμονές μας.

Και μερικές φορές, φοβόμαστε πως αυτό είναι όλο και όλο που έχουμε. Ή πως, αν προσπαθήσουμε να τους εξορκίσουμε, θα χάσουμε μαζί και τους φύλακες άγγελούς μας.

Τα ‘λεγε ο Καβάφης…

Τον τελευταίο μήνα κατάλαβα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, τι εννοούσε ο Καβάφης όταν έλεγε πως τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες και τον άγριο Ποσειδώνα δε θα τους συναντήσεις ποτέ αν δεν τους κουβαλάς μες στην ψυχή σου.

Frankly, δεν ξέρω γιατί το κάνω.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά πηγαίνω ντουγρού στο worst-case scenario.

Inspiration is a Walker

Απέναντι από το σπίτι μου είναι μια τεράστια πολυκατοικία.

Είναι μια από αυτές τις απροσδιορίστου ηλικίας πολυκατοικίες, με τα (κυριολεκτικά) δεκάδες διαμερίσματα σε ό,τι μέγεθος μπορείς να φανταστείς που όταν την κοιτάζεις μοιάζει να μην ξεκινά και να μην τελειώνει πουθενά.

Στο διαμέρισμα που είναι περίπου στο ίδιο ύψος με το μπαλκόνι μου (οπότε υποθέτω 3ος-4ος όροφος) μένει μια μεγάλης ηλικίας κυρία που καπνίζει στο μπαλκόνι. Από τις πρώτες φορές που την είδα μου έκανε εντύπωση. Βγαίνει πάντα καλοντυμένη, ακουμπάει τους αγκώνες της στα κάγκελα, κάνει πάντα ένα και μόνο τσιγάρο το οποίο πάντα καπνίζει μέχρι το φίλτρο και έπειτα σβήνει στο τασάκι που έχει στο τραπεζάκι της και γυρίζει μέσα. Ποτέ δεν την έχω δει να το πετάει από κάτω (πιστέψτε με, συμβαίνει πιο συχνά απ’ότι νομίζετε).

Συνήθως έχω την τέντα μου μισοκατεβασμένη, αλλά τα τελευταία χρόνια όποτε δούμε ο ένας τον άλλο στο μπαλκόνι χαιρετιόμαστε σαν παλιοί φίλοι. Αν ποτέ πέφταμε μούρη με μούρη στο δρόμο δεν ξέρω αν θα τη γνώριζα και, από μία πλευρά, καλύτερα να μην την αναγνώριζα γιατί θα ένιωθα απλά άβολα να μιλάω με κάποια που δεν ξέρω…που δηλαδή ξέρω… αλλά βασικά δεν ξέρω.