Απέναντι από το σπίτι μου είναι μια τεράστια πολυκατοικία.
Είναι μια από αυτές τις απροσδιορίστου ηλικίας πολυκατοικίες, με τα (κυριολεκτικά) δεκάδες διαμερίσματα σε ό,τι μέγεθος μπορείς να φανταστείς που όταν την κοιτάζεις μοιάζει να μην ξεκινά και να μην τελειώνει πουθενά.
Στο διαμέρισμα που είναι περίπου στο ίδιο ύψος με το μπαλκόνι μου (οπότε υποθέτω 3ος-4ος όροφος) μένει μια μεγάλης ηλικίας κυρία που καπνίζει στο μπαλκόνι. Από τις πρώτες φορές που την είδα μου έκανε εντύπωση. Βγαίνει πάντα καλοντυμένη, ακουμπάει τους αγκώνες της στα κάγκελα, κάνει πάντα ένα και μόνο τσιγάρο το οποίο πάντα καπνίζει μέχρι το φίλτρο και έπειτα σβήνει στο τασάκι που έχει στο τραπεζάκι της και γυρίζει μέσα. Ποτέ δεν την έχω δει να το πετάει από κάτω (πιστέψτε με, συμβαίνει πιο συχνά απ’ότι νομίζετε).
Συνήθως έχω την τέντα μου μισοκατεβασμένη, αλλά τα τελευταία χρόνια όποτε δούμε ο ένας τον άλλο στο μπαλκόνι χαιρετιόμαστε σαν παλιοί φίλοι. Αν ποτέ πέφταμε μούρη με μούρη στο δρόμο δεν ξέρω αν θα τη γνώριζα και, από μία πλευρά, καλύτερα να μην την αναγνώριζα γιατί θα ένιωθα απλά άβολα να μιλάω με κάποια που δεν ξέρω…που δηλαδή ξέρω… αλλά βασικά δεν ξέρω.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Wh3n my Fri3nds Sp3ak…