The Ultimate Outlaw

Το να επιστρέφεις σε ένα μέρος από καιρό νεκρό είναι λίγο καταθλιπτικό – pitiful even.

Όμως, όπως πολύ σοφά είπαν οι Faithless στην μακρινή αρχαιότητα των 90s, «this is where I heal my hurts». So here it goes, για τα φαντάσματα που μπορεί να διαβάσουν αυτό το post.

Στα early 30s μου πια, με σπουδές πια και πτυχία πια, στον τρόπο που λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό και τους τρόπους που το συναίσθημα αλληλεπιδρά με αυτό, με επαίνους και αριστεία πια, με συμμετοχές σε συνέδρια και παρουσιάσεις νευροανατομίας και νευροδιαβίβασης, νιώθω οικτρά αδύναμος να αντισταθώ στην έκρηξη ωκυτοκίνης που κατακλύζει τον εγκέφαλό μου όταν σε σκέφτομαι.

Δεν είναι λίγο αστείο που ξέρω να σου εξηγήσω γιατί σε ερωτεύομαι αλλά δε μπορώ να μην πέσω στην παγίδα του; Σα να γράφεις έρευνες για τις καταστροφικές συνέπειες του καπνίσματος με ένα marlboro στο άλλο χέρι.

So here it goes: Νομίζω σ’ερωτεύομαι.

Και όχι με τον γλυκό, υγιή τρόπο «σε σκέφτομαι, σε θέλω μόνο για εμένα».

Με τον ηλίθιο, αυτοκαταστροφικό τρόπο «έλα και άλλαξέ μου όλη μου τη ζωή, γάμησέ τη άμα θέλεις και σε κάνει να χαμογελάς».

Με τρομάζεις γιατί εγώ που έμαθα να ζω με ώραια και όχι και πρέπει και μη, δε θέλω πια να ζω έτσι. Όχι μαζί σου.

Δεν ξέρω αν με θέλεις εσύ, ή για τι με θέλεις εσύ – δεν έχει και πολύ σημασία να σου πω την αλήθεια. Εγώ σε θέλω αρκετά και για τους δυο μας και αν και δεν ξέρω αν ποτέ θα στο δείξω, όποτε σε βλέπω και μου μιλάς, ένα μικρό παιδί μέσα μου γκρεμίζει χαζογελώντας πέτρα-πέτρα τα τείχη που ξόδεψα μία ζωή να χτίσω.

Προσπαθώ να σε εκλογικεύσω.

Προσπαθώ να σε κάνω μία ακόμα από τις ατέλειωτες γνωριμίες που απομυθοποιώ πριν μυθοποιήσω, για να μη σε θέλω τόσο.

Αλλά μετά σκέφτομαι τα μαλλιά σου. Το χαμόγελό σου και τον τρόπο που στέκεσαι ακουμπώντας στον τοίχο, όταν κάνεις τσιγάρο. Και τα μάτια σου – κυρίως αυτά – που με κοιτάζουν όταν δεν σε κοιτάζω αλλά τα νιώθω πάνω μου.

Και φοβάμαι.

Φοβάμαι θα είμαι λίγος και θα σε απογοητεύσω – γιατί έμαθα να είμαι λίγος εξ επιλογής.
Για να μην παίρνεις θάρρος και να μην έχεις απαιτήσεις από εμένα. Ήθελα πάντα να είναι ξεκάθαρο προς όλους ότι το κρεβάτι μου έχει ένα μαξιλάρι γιατί μόνο εγώ έχω μόνιμη θέση πάνω του.

Αλλά μαζί σου χάνω τα λόγια μου – το μοναδικό πράγμα που δε χάνω εγώ ποτέ. Με κάνεις να λέω ηλιθιότητες – έχεις ένα βλέμμα διαπεραστικό σα να λέει «μπορώ να κάνω τους χειρότερους εφιάλτες σου πραγματικότητα και, ωωω, θα λατρέψεις κάθε στιγμή, κάθε νύχτα που δε θα λέει να ξημερώσει»

So, here I lay, περιτριγυρισμένος από βιβλία ψυχολογίας και νευροανατομίας, με ανοιχτά papers και peer-reviewed αρθρα, προσπαθώντας να εξηγήσω γιατί εγώ – ΕΓΩ – έχω κολλήσει με τα μαλλιά σου, και το χαμόγελό σου, τον τρόπο που στέκεσαι όταν καπνίζεις, και τα μάτια σου.

Και νιώθω ότι με κοροϊδεύουν όλα γιατί απαντήσεις δεν παίρνω για τίποτα. Από πού να ζητήσεις απαντήσεις όταν οι συνηθισμένες πηγές σου δε βοηθάνε;

Make a move, I dare you.
This will probably go horribly wrong, it will most likely end in tears for both of us.
Αλλά θέλω πολύ να σε αγκαλιάσω και να νιώσω τη ζεστασιά σου στο κορμί μου.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, αλλά νιώθω λίγο καλύτερα.