Ο Ξένος

Ο θάνατος είναι ένας Ξένος.

Όταν η ζωή σου ξεκινά, είναι ένας Ξένος τον οποίο έχεις ακούσει κάποιον να τον αναφέρει κάποια στιγμή ενώ εσύ έπαιζες με τα παιχνίδια σου και δεν ήξερε πως ακούς. Κάποιος που μένει μακριά – ίσως και ωκεανούς μακριά – και εσύ δεν ξέρεις πολλά για εκείνον.

Με τα χρόνια, γίνεται ένας Ξένος που μετακομίζει στην πόλη σου. Τον ξέρεις. Όχι προσωπικά, αλλά τον ξέρεις.  Δεν τον έχεις δει από κοντά, αλλά γνωρίζεις τι φέρνει μαζί του.

Έπειτα, μετακομίζει στη γειτονιά σου.  Βλέπεις κλεφτά το πρόσωπό του μία-δύο φορές αλλά δεν του έχεις μιλήσει ποτέ.  Η επαφή σας δεν είναι προσωπική – βλέπεις μονάχα τις συνέπειες της μετακόμισής του στη γειτονιά σου, αλλά αυτές δεν είναι αρκετές για να σε αγγίξουν προσωπικά.  Όπως ένας μικρός σεισμός στη μέση της νύχτας, είναι μια απροσδόκητη αναταραχή στις βάσεις του κόσμου σου, τίποτα όμως που να σου αλλάξει την καθημερινότητά σου ουσιαστικά.

Και έπειτα… έπειτα μετακομίζει στο σπίτι σου.  Μένει στο διπλανό δωμάτιο και ακούς τα βήματά του. Τρώει από το φαγητό σου και κάθεται στις καρέκλες σου.  Δεν είναι ευπρόσδεκτος επισκέπτης, μα δε μπορείς και να τον ξεφορτωθείς.

Και τότε είναι που καταλαβαίνεις γιατί αυτός ο Ξένος που κάποτε δε σου έκανε καμία αίσθηση το άκουσμα του ονόματός του, είναι στα χείλη όλων όσων των έχουν συναντήσει.

Ο θάνατος δεν είναι ποτέ ευπρόσδεκτος ξένος.
Αλλά αν για εσένα η σειρά των γεγονότων είναι η παραπάνω, υπολόγιζε τον εαυτό σου ανάμεσα στους τυχερούς.

Γιατί για κάποιους από εμάς έγινε συγκάτοικος πριν καν συνειδητοποιήσουμε ποιός είναι και τι σημαίνει η συγκατοίκηση μαζί του.

Και, με την εμπειρία μιάμισης δεκαετίας, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως όταν μετακομίσει στο σπίτι σας, δε φεύγει ποτέ.

Δεν είναι πάντα το ίδιο οδυνηρή η συγκατοίκηση – πού και πού περνάνε μέρες χωρίς να καταλάβεις την παρουσία του – αλλά είναι πάντα εκεί.

Ένας απρόσκλητος, οδυνηρός, εξουθενωτικός Ξένος.