Damaged Goods (Handle With Care)

«We are all damaged.
We carry our wounds through life and eventually they kill us.»

Όταν ήμουν μικρός είχαμε μια κουζίνα στο χωριό μου, από εκείνες τις παλιές με τα μάτια και τα καπάκια στα μάτια και όλα τα χρώματα της πλάσης πάνω της. Άλλο χρώμα φωτάκι για το φούρνο, άλλο χρώμα για τα μάτια, άλλο για το φως του φούρνου. Δε θυμάμαι μάρκα αλλά θυμάμαι πως ήταν αρχαία. Μια μέρα καθώς έπαιζα έσπασα δύο από τα κουμπιά που άναβαν τα μάτια. Οι παππούδες μου δε με μάλωσαν ούτε την πέταξαν. Συνέχισε να λειτουργεί – κάποιες άλλωστε από τις «δυνατότητές» της δεν είχαν επηρεαστεί καθόλου – απλά δε λειτουργούσε τόσο καλά όσο άλλες, αν και αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι ήταν πια τόσο παλιά που δεν έφταιγε μονάχα η δική μου απροσεξία για τη γενικευμένη «ζημιά» της. Δεν ήθελαν να την πετάξουν και δε μπορούσαν άλλωστε και να την πουλήσουν γιατί ποιός θα αγόραζε κάτι προβληματικό;

Κατά κάποιο τρόπο, πιστεύω πως και οι άνθρωποι λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο.

Ζούμε, μεγαλώνουμε και γερνάμε και ο χρόνος μαζί με όσα αυτός φέρνει μας κάνουν «ζημιές» που δε διορθώνονται ποτέ. Τις καλύπτουμε με προσοχή, με χαρτάκια που γράφουν «ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ» και προσποιούμαστε ότι είμαστε ΟΚ, μπορούμε να συνεχίσουμε παρόλες τις φθορές μας και παίζουμε το ρόλο μας τόσο καλά που μερικές φορές ξεγελάμε τον εαυτό μας. Αν είμαστε τυχεροί έχουμε μονάχα τη φθορά να μας τρομάζει. Αν όχι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορούν να μας «χαλάσουν» για πάντα.

Κάποιες φορές όμως, το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεκολλήσει το χαρτάκι, να πέσει το δίχτυ ασφαλείας και τα τείχη που έχουμε χτίσει γύρω από τα τρωτά μας σημεία, για να καταλάβουμε πως, ναι, δεν είμαστε τελικά τόσο ΟΚ όσο θέλουμε να νομίζουμε (και να νομίζουνε).

Ίσως είναι υποκριτικό, αλλά δε μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους επειδή θέλουν να μην ξεχωρίζουν για τις πληγές τους, τις αδυναμίες και τις ζημιές που έχουν υποστεί. Είναι ο μοναδικός τρόπος να επιβιώσει κανείς σε έναν κόσμο που είναι πλασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε η πληγή σου να είναι και η πτώση σου.

Συνεχίζουμε λοιπόν να ζούμε με τις πληγές μας. «Λειτουργούμε» όσο καλύτερα μπορούμε με τα κομμάτια μας που λείπουν – όπως έκανε και η παλιά κουζίνα της γιαγιάς. «Χαλάμε» βέβαια πού και πού, παθαίνουμε ολικά black out, αλλά είναι εντάξει, γιατί ποιός δε χαλάει πού και πού, έτσι; Έτσι…;;;

Περιπλανιόμαστε λοιπόν στη ζωή, με χαλασμένα τρανζίστορ και σπασμένες κεραίες, με πληγές και μεγάλες τρύπες στο κορμί και την ψυχή που χάσκουν περιμένοντας να βρούμε κάτι να τις γεμίσουμε. Προσπαθούμε να είμαστε αυτάρκεις, αλλά δεν αρκεί. Δε χρειάζεται αυτό που θα βρούμε να είναι κάτι τέλειο, γιατί ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα τι θα πει να μην είσαι τέλειος. Έστω και κάτι που θα υπολειτουργεί ή θα υποκαθιστά κάπως το χαλασμένο μας κύκλωμα, θα είναι αρκετό για να μας καλύψει.

Ψάχνουμε για αυτό που ψάχνουν όλοι: να φτάσουμε στη μέρα που θα πούμε»αγαπάω και αγαπιέμαι».
Μαζί με τις σπασμένες κεραίες και τα χαλασμένα μας κυκλώματα.

Και κάνουμε λάθη ψαχνοντας. Δίνουμε κομμάτια του εαυτού μας που δε μας περισσεύουν και δε ζητάμε από φόβο μήπως φανούν οι αδυναμίες μας.
Ποντάρουμε σε λάθος ανταλλακτικά που δεν ταιριάζουν με αυτά που χρειαζόμαστε – και το χειρότερο είναι ότι το ξέρουμε από την αρχή, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα ότι δε χρειαζόμαστε τίποτα και ότι είμαστε ευτυχισμένοι.

Και τότε στο μέρος του μυαλού μας όπου κατοικούν οι σκέψεις εκείνες που επιτρέπουμε στον εαυτό μας λέμε πως «συμβιβαστήκαμε» και πως κάναμε ένα ακόμα λάθος και αυτό είναι όλο… αλλά στο ασυνείδητό μας τριγυρνάνε σαν κατάρες οι σκέψεις πως ακόμα και αν δε φταίγαμε μόνο εμείς το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί είναι μεγαλύτερο και πως ίσως είναι τελικά οι άλλοι που «συμβιβάστηκαν» με κάτι εξ αρχής ελαττωματικό όπως εμείς, και πως ίσως τελικά δε μπορούμε να λειτουργήσουμε τόσο καλά όσο νομίζαμε. Όχι τουλάχιστον χωρίς να αφήσουμε τις πληγές μας να χάσκουν.

Και χανόμαστε – κάθε φορά – σε έναν ωκεανό απόγνωσης, γιατί πώς στο διάλο να διορθώσεις κάτι που δεν παίρνει διόρθωση;
Πώς μπορούμε να μάθουμε πώς να φτιάξουμε αυτά που κανένα βιβλίο δε μας έμαθε ποτέ;

Δε μπορούμε. Είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα.
Οπότε επιστρέφουμε εκεί που ξέρουμε καλύτερα. Ψάχνοντας και αναζητώντας κάτι να μας αποδείξει λάθος. Κάτι που θα λειτουργεί στις δικές μας συχνότητες και θα εκπέμπει στα δικά μας μήκη κύματος.
Και θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάποτε αυτό που θα κάνει όλα όσα δε μπορούμε εμείς, χωρίς να ρωτάει γιατί και πώς.

Αυτή είναι η αγάπη για όλους αυτούς που η ζημιά έχει κριθεί μόνιμη και μη αναστρέψιμη.
Να με βοηθάς να κάνω αυτά που μόνος δε μπορώ.
Να με αγαπάς αρκετά και για τους δύο μας. Ιδιαίτερα τις στιγμές που θυμάμαι τις ζημιές μου και τις ρωγμές στο κορμί μου και δεν ξέρω τι να κάνω με τον εαυτό μου.
Γίνε εγώ εκείνη τη στιγμή και μάθε με πως ευτυχία δεν είναι η στιγμή που είναι αυτόφωτη και τέλεια, αλλά η στιγμή που η ατέλεια μου βρίσκει τη δική σου για να παρηγορηθεί.

Δεν είναι η αποδοχή και η παραδοχή εκ μέρους μας ότι είμαστε «χαλασμένοι» που είναι το δύσκολο. Τα ξέρουμε όλα αυτά, ακόμα και τις στιγμές που υποκρινόμαστε ότι όλα είναι φωτεινά και τέλεια. Το δύσκολο είναι να με πείσεις πως με αγαπάς με όλες μου τις ατέλειες και να με μάθεις να πολεμάω για αυτά που μου αξίζουν, όπως ακριβώς θα πάλευα από μόνος μου αν δεν είχα τις ρωγμές και τα χαλάσματά μου να πιστεύω λαθασμένα πως μου κλείνουν το δρόμο.

Μετά από αρκετά χρόνια, οι παππούδες μου την πέταξαν την κουζίνα. Πήραν μια ολοκαίνουργια, αστραφτερή κουζίνα από αυτές με τις χρήσιμες λειτουργίες που δεν ανάβουν ποτέ αν δε φτιάξεις την ώρα πρώτα για να σε προστατέυουν από κατά λάθος φωτιές. Η γιαγιά μου ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι η καινούργια κουζίνα δε λειτουργούσε όπως έπρεπε. Πού και πού όμως, λέει πως μπορεί να είναι ιδέα της, αλλά πιστεύει πως η παλιά, χαλασμένη κουζίνα όλα όσα μπορούσε να κάνει, τα έκανε μέχρι τέλους καλύτερα.

Warts and all.